ملالی جویا , وکیل استان فراه بمباران ناتو را محکوم کرد:
" این کشتار گوشه ای از مصائبی را که مردم ما با آن روبروست, به دنیا نشان میدهد"

14 مه 2009

به عنوان یکی از نمایندگان منتخب ایالت فراه در افغانستان, من نیز با کسانیکه بمباران ناتو را محکوم می کنند, همصدا میشوم. این بمباران جان بیش از 150 تن از مردم غیرنظامی را در اوایل ماه مه در استان من گرفت. کشتار اخیر گوشه ای از مصائبی را که مردم ما با آن روبروست , به دنیا نشان میدهد.
همانگونه که در کنفرانس مطبوعاتی 11 ماه مه در کابل توضیح دادم, مقامات نظامی ایالات متحده نمیخواهند شما این واقعیت را ببینید. آنها مثل همیشه در تلاش اند که تعداد تلفات غیر نظامی را کمتر نمایش دهند. اما من اطلاع دارم که تعداد 164 تن افراد غیرنظامی در این بمباران کشته شده اند. مردی از روستای جرانای که بر اثر این حمله صدمه دیده است, در کنفرانس مطبوعاتی توصیف کرد که 20 تن از افراد خانواده خود را در این کشتار از دست داده است.
بعلاوه, مأمورین دولت افغانستان از اینکه نام تعداد کودکان زیر 3 سال را که کشته شده اند در لیست قرار دهند, قصور ورزیده اند. مأمورین دولتی که بعد از سه روز به آن روستا رفتند - یعنی زمانی که دیگر روستائیان همه قربانیان را در مقبره های جمعی دفن کرده بودند – مایل نیستند که لیست افراد کشته شده را در اختیار عموم قرار بدهند. چگونه میتوان به زندگی ارزشمند افغان ها اینگونه بی احترامی کرد؟
بنا به خبر منتشره در هفته گذشته, ایالات متحده فرمانده عالی نظامی خود در افغانستان را برکنار کرد. اما من فکر میکنم که این فقط حقه ای است برای گول زدن مردم ما و اینکه مسئولیت کل استراتژی منحوس خود در افغانستان را به گردن یک فرد بیاندازند.
سفیر افغانستان در ایالات متحده در مصاحبه ای با الجزیره گفت که اگر "عذرخواهی بجایی" صورت گیرد, "مردم" تعداد تلفات غیرنظامی را "در خواهند یافت". اما مردم افغان فقط نمیخواهند "تأسف" را بشنوند. ما خواهان پایان دادن به اشغال افغانستان و توقف این چنین جنایات اسفبار جنگی هستیم.
تظاهرات دانشجویان و سایر مردم افغانستان برعلیه حملات هوایی اخیر, همچون اعتراضات ماه گذشته توسط صدها زن افغان در کابل, راه پیشبرد دموکراسی واقعی در افغانستان را به دنیا نشان میدهد. زنان, با وجود مواجهه با آزار و اذیت و تهدیدات, به خیابان ها آمدند تا خواهان الغای قانونی گردند که تجاوز به زنان در رابطه زناشویی و .... را قانونی میکند و سرکوب زنان شیعه مملکت ما را تدوین مینماید. همانگونه که حملات هوایی ایالات متحده برای افغان ها امنیت به بار نیاورده است, اشغال نیز هیچ امنیتی را برای زنان افغان نتیجه نداده است. واقعیت کاملا برعکس است.
این قانون مفتضح هم نقطه کوچکی از فجایع مربوط به حقوق زنان در کشور اشغالی ما است. کل سیستم , و بخصوص سیستم قضایی , به ویروس فاندامنتالیسم آلوده است. بهمین جهت در افغانستان , مردانی که بر علیه زنان دست به جنایت میزنند, مورد معافیت از مجازات قرار میگیرند. تعداد دزدیدن زنان, تجاوز گروهی به آنان و خشونت در خانواده به بالاترین نقطه تاکنونی خود رسیده است. همچنین تعداد زنانی که به خود سوزی و دیگر اشکال خودکشی روی می آورند, بسیار بالا است. در کمال تأسف, زنان ترجیح میدهند که خود را در آتش بسوزانند تا اینکه زندگی جهنمی در کشور "آزاد شده" ما را تحمل نمایند.
قانون اساسی افغانستان موادی در مورد حقوق زنان دارد – من جزو نمایندگان مؤنثی بودم که در سال 2003 در لوئی جرگه برای گنجاندن این مواد در قانون, فشار آوردیم. اما این سند بنیادی "افغانستان جدید" نیز تحت تأثیر شدید فاندامنتالیست ها و جنگ سالارانی که کرزای و غرب از همان آغاز با آنها سازش کردند, کنار گذاشته شد.
در واقع ,من حقیقتا اصلا از قانون اخیر برعلیه زنان تعجب نکردم. هنگامیکه ایالات متحده و متحدینش , جنگ سالاران بدنام گذشته و فاندامنتالیست های اتحاد شمال را به جای طالبان نشاندند, من میتوانستم ببینیم که تنها تغییری که با آن روبرو خواهیم شد, وضعیت بدتر از گذشته خواهد بود.
در سال های اخیر, یک سری از قوانین و تصمیمات دادگاهی ظالمانه ای رخ داده است. بطور مثال, قانون نفرت انگیزی که تحت عنوان "آشتی ملی" به تصویب رسید. این قانون , معافیت از تعقیب و مجازات جنگ سالاران و جنایتکاران معروف جنگی , که اکنون در پارلمان افغانستان جای گرفته اند را فراهم ساخت. هنگامیکه این قانون به تصویب رسید, رسانه های گروهی و دولت های جهان چشم خود را بر آن بستند.
مخالفت من با این قانون , یکی از آن دلایلی بود که بخاطر آن من را, که نماینده انتخابی ولایت فراه بودم , در ماه مه 2007 از پارلمان اخراج کردند. اخیرا حکم ظالمانه 20 سال حبس برای پرویز کامبخش را صادر کرده اند. وی مرد جوانی است که تنها جرم وی ظاهرا توزیع مقاله مخالفت آمیزی در دانشگاه وی می باشد.
به ما گفته شده است که سربازان بیشتری از ایالات متحده و ناتو به افغانستان خواهند آمد تا به تأمین امنیت انتخابات آینده ریاست جمهوری کمک کنند. اما رک راست بگویم , مردم افغان هیچ امیدی به این انتخابات ندارند. ما خوب میدانیم که در زیر سرنیزه جنگ سالاران, مافیای قاچاق مواد مخدر و همچنین در تحت اشغال, دموکراسی واقعی نمیتواند وجود داشته باشد.
به استثنای رمضان بشر دوست , اکثر نامزدهای دیگر چهرهای شناخته شده بی اعتباری هستند که وصله های جدایی ناپذیردولت ناتوان مافیا مانند حمید کرزای بوده اند. میدانیم که یک دست نشانده میتواند به جای دست نشانده دیگری نشانده شود و برنده این انتخابات مطمئنا کسی است که در پشت درهای بسته درکاخ سفید و در پنتاگون انتخاب شده است. باید اضافه کنم که این انتخابات ریاست جمهوری , فقط یک نمایش است تا دست نشانده آینده ایالات متحده را قانونی نماید.
همچون عراق, جنگ برای افغانستان نیز آزادی ببار نیاورده است. این جنگ واقعا نه بخاطر دموکراسی یاعدالت و یا از بین بردن تروریست ها , بلکه بخاطر منافع استراتژیک ایالات متحده درمنطقه بوده است. همانگونه که بریتانیایی ها و شوروی ها در قرن گذشته آموخته اند, ما افغان ها هیچگاه دوست نداشته ایم که در گرو "بازی بزرگ" امپراطوری قرار بگیریم.
خجالت آور است که این چنین واقعیت هایی در مورد افغانستان, با یک توافق عمومی رسانه های غربی درحمایت از "جنگ خوب" , پرده پوشی میشود. شاید اگر به شهروندان آمریکای شمالی در مورد کشور من بهتر اطلاع داده میشد, رئیس جمهور اوباما جرئت نمیکرد سربازان بیشتری به افغانستان بفرستد و پول مالیات دهندگان را در جنگی خرج کند که فقط به مصائب مردم ما می افزاید و منطقه را به کشمکش عمیق تری سوق میدهد.
افزایش سرباز در افغانستان و حملات هوایی مداوم , هیچ کمکی به آزادی زنان افغان نمیکند. تنها کاری که میکند افزایش تعداد تلفات مردم غیرنظامی و بالارفتن مقاومت در مقابل اشغال می باشد.
برای اینکه واقعا به زنان افغان کمک شود, شهروندان ایالات متحد و دیگر کشورها باید به دولت هایشان بگویند که از کمک و حمایت از رژیم جنگ سالاران و افراطی ها دست بردارند. چنانچه این دارو دسته ها سرانجام به محاکمه کشیده شوند, زنان و مردان افغان ثابت خواهند کرد که کاملا قادر به کمک بخود می باشند.

ملالی جویا جوان ترین عضو پارلمان افغانستان بود که در سال 2005 در ولایت فراه انتخاب گردید. در ماه مه 2007, وی بطور ناعادلانه ای از پارلمان تعلیق یافت. کتاب زندگی و تجارب وی تحت عنوان "زنی در میان جنگ سالاران : داستان استثنایی یک زن افغان که جرئت کرد صدایش را بلند نماید", بزودی در اواخر امسال از سوی Scribner انتشار خواهد یافت.

همایون, ساکن منطقه بالا بلوک است که 20 تن از افراد خانواده خود را در اثر حملات هوایی ایالات متحده
در روز 5 ماه مه 2009 از دست داد. وی در کنفرانس 11 ماه مه کابل , در کنار ملالی جویا حضور داشت