در ابتدای قسمت اول , مجریان برنامه , ماهرخ , از زندانیان سیاسی سابق بهمراه رسول مراسم را با دعوت از شرکت کنندگان به یک دقیقه کف زدن بیاد رزم پرشور هزاران زندانی سیاسی و جانباخته راه آزادی و برابری, آغاز کردند. آنگاه صفار ساعد بیانیه کانون را قرائت کرد که در آن , ضمن محکوم کردن سه دهه جنایات رژیم جمهوری اسلامی, مطالباتی چون آزادی بدون قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی , لغو کامل شکنجه, سنگسار و اعدام و همچنین محاکمه عاملان و آمران سه دهه کشتار و نسل کشی سیاسی رژیم به دست مردم را برجسته نمود و از خانواده های جانباختگان که در طول این دوران هرگز نگذاشتند یاد این عزیزان از خاطره ها محو شود نیز قدردانی کرد.
سپس رسول, از سه دهه جنایات رژیم و قتل عام تابستان 67 گفت و از همگی خواست که با گرامیداشت یاد این جانباختگان, حافظه تاریخی جامعه را زنده نگهداریم. وی گفت که کشتار خونبار زندانیان سیاسی و مخالفین رژیم های حاکم برجامعه نابرابر, خاص یک مقطع و زمان نیست. بلکه روندی است که از زمان پیدایش قانون و تصویب آن به دست حاکمان و قدرتمندان زمان آغاز گردید , یعنی حدودا 5 هزار سال پیش, از زمان همورابی در بابل که شکنجه و کشتار انسان ها, اعدام نام گرفت. بیائید قوانین شکنجه و اعدام را که در طول تاریخ بر ما تحمیل شده است, با مبارزه ای پیگیر و همیشگی, از جوامع انسانی بر کنیم و مسببین آن را به محاکمه بکشیم. برنامه با شعرخوانی مهرانگیز جهانشاهی , شاعر ، نویسنده و مادر یکی از جانباختگان جنبش چپ ، ادامه یافت. سپس گروه موزیک ایرانی به روی سن آمد که در آن محبوبه موج, هنرمند و زندانی سیاسی سابق به همراهی نوای دلنشین ساز محسن فرد و محسن, سه سرود خاطره انگیز خواند.
آنگاه که هنر رخ مینماید, مرز جدایی ذوب گشته و مهر سکوت از لب ها برگرفته میشود. هنر در قالب تصویر بسیار گویاست و هنر شهره کیا, نقاش و زندانی سیاسی سابق که با نمایش اسلایدی از کارهای دستی خود در زندان رژیم از شرایطی که این آثار را خلق کرده است, سخن گفت, نمونه ای از آن بود. بعد از این برنامه , ماهرخ با تأکید بر این امر که یک انسان میکشد انسانی دیگر را, می کشد در خویشتن انسان بودن را, از شاهدان عینی گفت, کسانی که در طول تاریخ بازگو کننده واقعیات تلخ و شیرین زمان خویشند. وی سپس به معرفی رسول شوکتی , زندانی سیاسی چپ در دو رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی پرداخت . رسول شوکتی به مثابه یکی از شاهدان زنده, خاطرات هولناک و غم انگیزی از زندان و شکنجه و اعدام زندانیان سیاسی , بویژه نوجوانان را, با جمعیت در میان گذاشت. از جوانانی سخن گفت که در زندان به بلوغ رسیدند ولی جمهوری اسلامی زندگی , جوانی و بلوغ را از آنان گرفت و پس از سال ها به بند کشیدنشان, آنها را نیز به جوخه اعدام سپرد.
بعد از این سخنرانی ، نوبت به گروه موزیک گواتمالایی , Son Rebelde , (فرزندان شورشی ) رسید . این گروه متشکل از فعالین سیاسی تبعیدی گوآتمالا است که با اجرای تعدادی ترانه های سیاسی اسپانیولی و از جمله ترانه فراموش نشدنی " کماندانته چه گوارا", و صحبت کوتاهی در مورد همبستگی جهانی, مورد تشویق حاضرین قرار گرفت.
بعد از یک تنفس کوتاه که در آن با شیرینی و نوشیدنی از شرکت کنندگان پذیرایی شد ، قسمت دوم برنامه آغاز گردید . در این بخش ابتدا پیام ناصر زرافشان به مراسم یادمان ونکوور, قرائت شد که در آن بار دیگر بر عزم انسانهای آزاده برای برچیدن بساط استبداد ، نابرابری و شکنجه و اعدام تاکید شده بود . بعد از شنیدن این پیام دلگرم کننده از داخل کشور ، نوبت به گروه موزیک افغانی رسید که در آن مجید قیام, روزنامه نگار و هنرمند مترقی و آزاده افغان به همراه فرزندان هنرمند خود ، با اجرای چند ترانه خاطره انگیز افغانی و از جمله ترانه "سرزمین من" , از سرزمینی صحبت کرد که با ما دردهای مشترکی دارد.
سپس ماهرخ از این گفت که ما امشب در شرایطی به دور هم جمع شده ایم که هنوز هم برخی از عزیزانمان در زندان های رژیم بسر میبرند. هم اکنون مقاومت بسیاری صورت میگیرد و خبر از اعتصابات در برخی از زندان ها از جمله زندان های کردستان است. وی حاظرین را به پشتیبانی از این مقاومت ها دعوت کرد. پس از آن فیلم مستند " گلزار خاوران", که یاد آورادامه مبارزه خانواده های قتلهای سیاسی دهه ٦٠ و عزم هر ساله آنها برای حضور در خاوران است, به نمایش گذاشته شد که به دنبال آن عبدالقادر بلوچ , شاعر, طنزپرداز و نویسنده عضو کانون نویسندگان در تبعید , پشت میکروفون قرار گرفت و با یک طنز کوتاه و نیز یک داستان کوتاه , از فضای سنگین ناشی از فیلم گلزار خاوران کاست . پس از آن گروهی از دانشجویان آکادمی رقص ون لینا با آهنگ معروف " وقت آن است که خداحافظی کنیم" که توسط سارا برایتمن و آندره بوچلی خوانده شده است, رقص کلاسیکی را ارائه دادند که در ادامه با اجرای باله انفرادی یکی از معلمین رقص با آهنگ معروف "تصور کن" جان لنون, سبک زیبایی از رقص کلاسیک اعتراضی به نمایش گذاشته شد.
در بخش دیگری از برنامه، رامین مهجوری, شاعر و روزنامه نگار, اشعاری از زنده یاد احمد شاملو و نیز قطعاتی از ساخته های خود را به همراهی موزیک دکلمه نمود. سروده وی مورد توجه بسیاری از شرکت کنندگان, از جمله جوانان, قرار گرفت.
آخرین قسمت برنامه, سرود خوانی و شعرخوانی مجید میرزایی , زندانی سیاسی سابق, شاعر و عضو کانون نویسندگان ایران در تبعید بود . وی در ابتدا سرود خاوران را که خود ساخته بود, با همراهی جمعیت حاضر خواند و آنگاه شعری را که در زندان بیاد زنده یاد سعید سلطانپور سروده بود, قرائت کرد. پس از آن مجریان برنامه, ماهرخ و رسول از شرکت کنندگان که با حضور خود در این مراسم, به دعوت کانون ایرانیان مدافع صلح, آزادی و عدالت اجتماعی پاسخ مثبت داده بودند, و همچنین از اسپانسورهای برنامه که به برگزاری این مراسم یاری رسانده بودند, تشکر کردند و با اعلام وقت آزاد کوتاهی, از حاضرین دعوت نمودند که در صورت تمایل, میکروفون را در اختیار بگیرند, که مورد استقبال قرار گرفت. سپس با پخش سرود انترناسیونال, پایان برنامه اعلام گردید که که با دادن گل به خانواده های عزیزان جانباخته همراه بود.
لازم به ذکر است که جمعیت شرکت کننده خود نیز با آوردن گل و عکس جانباختگان سه دهه حاکمیت جمهوری اسلامی و همچنین برگزارکنندگان مراسم با افروختن سه شمع بزرگ بیاد سه دهه و بیست شمع کوچک بیاد بیستمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ٦٧ ، در کنار شعارهای زینت بخش محوطه ورودی سالن و عکس هایی از خاوران که بیانگر ابعاد فجایع رژیم بودند, جلوه خاصی به مراسم بخشیده بودند . دفتر یادبودی که از سوی کانون تهیه شده بود نیز مورد توجه حاضرین قرار گرفت که در تنفس و در پایان برنامه, تنی چند در آن سطوری نگاشتند که حاکی از امید به دنیایی بود که در آن از زندان, شکنجه و اعدام اثری نباشد. از نکات قابل توجه دیگر مراسم امسال ، همکاری فعال تعدادی از جوانان نسل سوم بود که بسیار نوید بخش است . با تشکر از حضور و همکاری گسترده همه عزیزان شرکت کننده !

کانون ایرانیان مدافع صلح ، آزادی و عدالت اجتماعی - ونکوور ( کانادا )

peace.freedom.socialjustice@gmail.com : ایمیل