حضور انسانهایی که خود از شاهدان زنده شکنجه بوده و خود شکنجه های وحشیا نه ای را متحمل شده بودند در اين مراسم به اين اعتراض بار خاصی داده بود. بر گزار کنندگان اعتراض فوق ، برای جلب نظر مردم به اهداف خود دست به ابتکار جالبی زده بودند. آنها يک سلول انفرادی ساخته بودند که هر یک ساعت یکبار ، يکی از شرکت کنندگان با پلاکارد نام یک کشور و با چشم بند و دست های زنجیر شده در آن می نشست. از آنجا که شرکت کنندگان از کشور های مختلف جهان بودند ، بدین ترتیب زندانيان سياسی کشورهای گوناگون نمايندگی می شدند. این صحنه آنچنان تاثیر گذارنده بود که شدیدا توجه عابرین را به خود جلب کرده بود .

دایانا اورتیز ، یکی از برگزارکنندگان اين نشست اعتراضی بود که در سال 1996يک گروه جهت مبارزه برای توقف شکنجه و حمایت از بازماندگان شکنجه را باهدف گرد هم آوری شکنجه شدگان در سراسر جهان بوجود آورده بود. او در سال 1989 زمانی که 29 ساله بود به علت آنکه با کودکان "مایان" در گواتامالا در مورد حقوق بشر صحبت می کرد ، توسط مامورین دولتی ربوده شد و مدتها تحت باز جویی و شکنجه های قرون وسطایی قرارگرفته بود. وی در اين مراسم گفت که مشاهده این مراسم او را به یاد خاطرات تلخ شکنجه هایی که در زندانهای گواتامالا متحمل شده بود می اندازد. وی در ادامه گفته اش توضيح داد که در زندان ، روزها بدن او را با سیگار می سوزاندند و او را مورد تجاوز قرار می دادند وگاه مزدوران رژیم گواتامالا برای تفریح خود، او را مجبور می کردند که بدون لباس در برابر آنها برقصد. اودر سخنان خود سپس مطرح کرد که در واقع ما فقط خاطراتمان را تعریف نمی کنیم ، بلکه آنها را دوباره تجربه می کنیم.

در این نشست اعتراضی بیش از 75 نفر از شکنجه شدگان از میان 150 کشوری که در آنجا شکنجه رایج است حضور داشتند. در میان آن ها ، آزادیخواهانی که در آمریکا به خاطر عقایدشان مورد شکنجه و آزار قرار گرفته اند هم شرکت کرده بودند. هدف مشخص اعتراض اين نشست حمله به سیاست های ارتجاعی دولت آمریکا دررابطه با شکنجه و زیر پا گذاشتن تمامی موازین پایه ای حقوق بشربود که در واقعیت چیزی جزتلاش در جهت قانونی کردن شکنجه از سوی دولت اين کشور نمی باشد.

در این برنامه هر ساعت زندانیان سیاسی شکنجه شده از کشور های مختلف از جمله آمریکا، فیلیپین ، ایران ،نیجریه ، پرو ، کلمبیا ، عراق و..... خاطرات خود را باز گو کردند.

در ميان کسانی که بر عليه شکنجه صحبت کردند فردی نيز وجود داشت که به گفته خود 27 سال برای سازمان "سیا" کار می کرده است . او نيز در صحبت های خود به افشا گری در باره سیاست ها و برنامه های جنایت کارانه این دستگاه جهنمی و نقشی که در پرورش و ترویج شکنجه در سراسر جهان دارد پرداخت.

تعدادی از شرکت کنند گان با شعار "شکنجه غیر قانونی است" خود را به میله های کاخ سفید نزدیک کرده و به هشدار پلیس در اين مورد توجهی نکردند . این گروه در میان شعار ها و فريادهای بقيه معترضين و در حاليکه برخی از تظاهرکنندگان طبل می نواختند توسط پلیس دستگیر و به ماشین های پلیس منتقل شدند .

برگزار کنندگان اين مراسم هدف اصلی این برنامه را آگاه کردن مردم نسبت به شنیع بودن وجود شکنجه اعلام کرده و می گفتند که این وظیفه انسانی ماست که در مقابل شکنجه سکوت نکنیم و حقایق را باز گو کنیم.

وقتي که با شرکت کنندگان در اين اعتراض صحبت می کردم و از شيوع وسيع شکنجه در ايران و تجربه های مردم خودمان در اين باره برايشان می گفتم نکته ای نظرم را جلب کرد و آن اين امر بود که برخی وجود شکنجه در ايران را با اسلامی بودن رژيم حاکم بر اين کشور توضيح می دادند. در حاليکه خود اين حرکت اعتراضی نشان می داد که شکنجه معضلی جهانی است که به عنوان یکی ازابزارهای سرکوب در دست دولت های سرکوبگر حاکم در سراسر جهان برای حفظ مناسبات غارتگرانه کنونی بکار برده میشود. و اتفاقا همين واقعيت نادرستی نظر کسانی را نشان می دهد که شکنجه در ایران را نه ناشی از سلطه مناسبات سرمايه داری در اين کشور و در خدمت تحکيم رژيم حامی سرمايه داران يعنی جمهوری اسلامی بلکه با "اسلامی" بودن اين رژیم توضيح می دهند و به اين ترتيب در واقعیت ، چشم خود را بر این حقیقت بسیار ساده می بندند که در حال حاضرشکنجه در 150 کشور در جهان چه بطور رسمی و چه غير رسمی انجام می گیرد در حالی که روبنای فرهنگی آنها نه تنها هیچ نزدیکی با اسلام ندارد بلکه در خيلی از موارد دولت های آنها دولت های غیر مذهبی می باشند. به واقع فصل مشترک همه اين دولت ها همانا حفاظت از مناسبات سرمايه داری حاکم بر کشورشان می باشد. به همين دليل هم در بحث هائی که با شرکت کنندگان در اين اعتراض داشتم تاکيد داشتم که جمهوری اسلامی برای دفاع از اسلام نیست که شکنجه میکند ، بلکه برای حفظ نظام ظالمانه سرمایه داری و ادامه تسلط امپریالیسم بر اين کشور است که آن چنان وحشیانه بهترین فرزندان کشور ما را زير شکنجه های وحشيانه خود قرار داده و امروز این چنین اين وحشيگری را به نمايش می گذارد .

در صحبت هائی که با برگزار کنندگان اين مراسم داشتم خوشبختانه می ديدم که برخی از آنها نيز تنها راه برقراری عدالت اجتماعی ، برابری و آزادی وخاتمه دادن به شکنجه و زندان و اعدام، را در مبارزه ای بی امان برای نابودی سلطه نظام سرمايه داری می بينند.

مرگ بر امپریالیسم !
نابود باد رژیم ضد خلقی جمهوری اسلامی
مستحکمتر باد پیوند توده های ستمکش جهان