در چند هفته اخیر جامعه ایران دوباره شاهد اوج گیری سرکوب زنان تحت لوای مبارزه با بد حجابی از سوی حاکمین جمهوری اسلامی می باشد. رژیم در میادین پر جمعیت و در هر کوی و برزنی و در ملاء عام با یورش به زنان "بد حجاب" در حقیقت ایجاد جو ترس و وحشت دهه 60 را در سر می پروراند .

در روزهای اخیرعوامل مزدوررژیم نه تنها زنان عابر را مورد بازرسی و ارعاب قرار می دهند بلکه با متوقف کردن اتومبیل هایی که سر نشین یا راننده زن دارند تحت بهانه مبارزه با "بد حجابی" به جستجوی درون اتوموبیل ها نیزمی پردازند. اوج گیری دوباره این سرکوب ها این سوال را برای خیلی ها مطرح کرده که چرا رژیم در چنین شرایطی که از همه طرف با بحرانهای بسیار اساسی روبروست این چنین گستاخانه به زنان حمله ور شده است؟

بر همگان آشکار است که رژیم جمهوری اسلامی ، از همان اوان سر کار آمدنش برای تثبیت موقعیت متزلزل خویش و برای تحت کنترل در آوردن کل جامعه ، سرکوب مردم را با فشار برروی زنان آغاز کرد . حمله اراذل و اوباش رژیم به زنان و به دنبال آن اعدام ها و قتل عام زندانیان سیاسی در دهه 60 کلا با هدف خاموش کردن مبارزات انقلابی و آزادیخواهانه و ایجاد جو خفقان و به اصطلاح زهر چشم گرفتن از مردم صورت گرفت. اما زنانی که با تمام نیرو در پروسه مبارزات سال های57-56 شرکت کرده و آموخته بودند که فقط با یک مبارزه پیگیر و توانمند و درپیوند با سایر جنبش های اجتماعی یکی از دیکتاتورترین رژیم های عصر معاصر(رژیم شاه) به زانو در آمد، دیگر با هیچ زوری حاضر به عقب نشینی در مقابل مرتجعین جدید جمهوری اسلامی نبودند و در این عرصه در این 28 سال برای مبارزه با حاکمیت جمهوری اسلامی روزی نبود که با شیوه های گوناگون با عوامل رژیم مبارزه نکنند.

سرکوب های اخیر بر علیه زنان را باید در کنار سایر سرکوب های اجتماعی مورد بررسی قرار داد. بحرانی که رژیم امروز با آن روبروست، عدم کفایت رژیم را جهت جوابگویی حتی به پایه ای ترین نیازهای شهروندان جامعه ما به نمایش میگذارد. جامعه ما در شرایط کنونی، بعد از بر ملا شدن حیله های اصلاح طلبان حکومتی، شاهد اوج گیری و ارتقاء سطح مبارزاتی تمامی اقشار و طبقات تحت ستم می باشد . مبارزات دانشجویان مبارز در سراسر دانشگاه های ایران و خط کشی آنها با جریانات رفرمیستی ، مبارزات زنان و مردان کارگر برای احقاق حقوق پایمال شده اشان، مبارزات معلمینی که فریا د استعفای رهبران را سر دادند و مبارزات دلاورانه خلق های تحت ستم ما همه و همه خود گواهی است که مبارزات مردم در جهت سرنگونی این رژیم علیرغم همه سرکوب ها همچنان مصممانه به پیش می رود. در چنین شرایطی این رژیم برای حفظ نظام سرمایه داری حاکم بر ایران چاره ای جز سرکوب جامعه ندارد. جمهوری اسلامی بیش از هر رژیم مرتجع دیگری نشان داده است که زنان به عنوان اولین قربانیان سیاست های سرکوبگرانه وضد مردمی او بوده و این رژیم هرگاه خود را ملزم به تشدید سرکوب کل جامعه دیده، پیش و بیش از همه، زنان را به اشکال مختلف مورد سرکوب و تحقیر قرار داده است. حجاب نمود اسارت زن و ابزاری در دست قدرت حاکمه است که با آن در حالی که نیمی از انسانهای جامعه را در زنجیر اسارت خود نگاه داشته ، نیمی دیگر و در واقع کل جامعه را نیز به این بهانه مورد سرکوب قرار می دهد .

واقعیت این است که در پس سیاست های زن ستیزانه رژیم جمهوری اسلامی، در پس تهاجمات وحشیانه این رژیم به زنان، هدف اصلی رژیم که همانا سرکوب تمامی مبارزات آزادیخواهانه مردم ماست قرار دارد. آنچه مسلم است این است که سرکوب زنان، سرکوب جامعه است. به همین دلیل دفاع از آزادی پوشش نه فقط دفاع از اولیه ترین حقوق انسانی زنان می باشد بلکه درعین حال دفاع از آزادی های دموکراتیک در کل جامعه و به معنی مبارزه و مقابله با سیاست های سرکوبگرانه رژیم جمهوری اسلامی برعلیه همه توده های تحت ستم ایران می باشد.

گسترده تر باد مبارزات خلقهای ایران!
با امید به پیوند هر چه بیشتر مبارزات زنان، کارگران، دانشجویان و معلمان!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، عامل و حافظ ستم بر زنان !

اتحاد زنان آزادیخواه
29 اوریل 2007

Etehadezan@yahoo.com