وقتي با ديدي تحليلي شرايطي را كه بر جامعه زنان ايران حاكم است در نظر ميگيريم با دو وضعيت ناهمگن رو برو ميشويم. دو وضعيت و دو طيف كه هر كدام راه خود را ميروند و البته سر سازشي با همديگر ندارند.
يك طرف دولتمردان و زنان و مردان نماينده مجلس كه قانون و لايحه هاي سراسر تبعيض آميز عليه زنان طرح ميكنند، و همچنين عده ديگري زنان و مردان باتون به دست كه كار پاسداري از اين قوانين را بعهده دارند.
اما در سوي ديگرجنبش آزاديخواهي زنان و مردان ايران قرار دارد. جنبشي كه به دستان خالي ما و هزاران صداي خفه شده ما كه استراحتگاهمان زندانهاست تعلق دارد. مايي كه هيچ خانه و كاشانه اي نداريم و حق تعيين سرنوشتمان با ديگران است. قلبهايمان مالامال درد و رنج و تحقير است اما ذهنهايمان به زندگي ديگري ميانديشد.
تاريخچه شفاف بيش از يك قرن مبارزات حق طلبانه جنبش ما در ايران گوياي درك قوي ما ‌از حقوق سياسي، اجتماعي و شهرونديمان است. اگر چه در طي ساليان متمادي و در جريان اين پروسه عظيم در تمامي بحبوحه ها همواره آماج ظالمانه ترين خشونتهاي ممكن قرار گرفته و تحقير شده ايم و جنبش ما همواره ابزاري در خدمت تحقق منافع جوامع مردسالار و سنتي بوده است ، ٢٢ خرداد نقطه عطف تازه اي در تاريخ مبارزاتمان است. اين روز از مايه هاي ارزشمند تجربيات مبارزاتي ما در رسيدن به اهداف واقعي و انسانيمان خواهد بود.
در اينجا ميخواهم سواي از برخورد خشونت آميز دولتمردان با تجمعهاي اعتراضي و ايجاد فضاي رعب و وحشت، به نظر نمايندگان مجلس هفتم در خصوص تجمع اعتراضي زنان اشاره اي داشته باشم. تجمعي كه بمثابه نمايندگي خواستهاي نيمي از جمعيت جامعه ايران بود.
خانم "عشرت شايق" كه قبلا هم نظراتي كارساز در جهت تقويت جناح خشونت و سركوب داده بود زماني پيشنهاد اعدام "زنان خياباني" را براي درس عبرت ديگران مطرح كرد و طرح حمايت از تعدد زوجات فاطمه آليا در مجلس را تكميل كرد. اينبار هم خاموش ننشسته و گفته است "زنان ٧ تير براي خود شيريني و وقت گذراني آنجا بوده اند". اينها چشم خود را بر روي خيل عظيم زنان كه نسبت به قوانين تبعيض اميز شب و روز در كوچه، خيابان، مدرسه، دانشگاه، خانه در قطار و تاكسي و اتوبوس معترض اند بسته اند. خانم "نيره اخوان" عضو فراكسيون مجلس هفتم نيز با ديد "انساندوستانه" تري گفته است "نيروي انتظامي بخاطر منافع نظام نميبايست به خشونت متوسل ميشد و خواست زنان به مجلس مربوط ميشود نه ميدان هفت تير"!!
من از ايشان ميپرسم، آخر كجاي مجلس و كريدورهاي عريض و طويل استانداريها و سازمانهاي متبوعتان جايي براي ما و نمايندگان اعتراضات حق خواهانه زنان دارد؟ مگر نه اينكه در ١٦ فروردين ٨٣ گفتند "جلو مجلس بشينيد گردو بشكنيد كسي نيست جوابتان را بدهد"؟!
يا اينكه منظور اينست كه بايد حل مشكلات را به دست شما سپرد؟
آخرشماها كي نماينده دردها و مشكلات ما زنان بوده وهستيد؟ كدام قدم را در راه پاسخگويي به صداي برحق زنان كه خواستار ابتداييترين و بديهي ترين حقوق انساني هستند، برداشته ايد؟
بعنوان نماينده بخشي از جنبش آزاديخواهانه زنان در ايران ميگويم نه تنها شما نماينده ما نيستيد بلكه بي حقوقي و تحقير و خشونت و بيحرمتي مداومي كه بر ما زنان روا داشته شده از وجود شما هاست.
نمايندگان ما زنان در ميان خود ما، در خيابانها و ميدانها و در اعتراضات روزمره مان هستند. خانه و كاشانه ما زنان، ميدان هفت تيرها و جلو درب دانشگاهها و پارك لاله هاست، بدون حصار و درو پيكر!
بدانيد كه ما ايستادگي و مبارزه را سرلوحه مبارزات خويش قرار داده ايم. دور نيست روزي كه ما پيروزمندان اصلي اين جدال نابرابر خواهيم بود. روزي كه بر فراز قله هاي بلند پيروزي جشن آزادي و برابري و را برپا خواهيم كرد.
٢٣ خرداد