هشت مارس هنوز از گرد راه نرسیده که رجال سیاسی کشور ما به بهانه ها و شیوه های مختلف برای سد کردن حرکت جمعی زنان در بیان خواسته های انسانی، بحق و طبیعی خود، به تلاش افتا ده اند.

دانشگاه ها از برگزاری مراسم بزرگداشت، یا بحث و بررسی در مورد مسائل زنان جلوگیری می کند، سخنرانی ها لغو می شود و به روشهای مختلف، تلاش می شود تا صدای مخالفت با هر گونه حضوری و حرکتی به گوش زنان پیشرو در این حرکتها برسد.

از آن سو، زنان، مصر در بیان خواسته هایشان و مصر در برگزاری مراسمی کاملا زنانه و کاملا دموکراتیک، برگزاری این مراسم را نه فقط یک حرکت جنسیتی در سطح کشور خود، که یک حرکت جنسیتی جهانی می دانند و می خواهند که همصدا با زنان جهان در راه برابری جنسیتی شان گامی بردارند.

این زنان چه می گویند و چه می خوواهند؟ و خواسته های ایشان چه منافاتی با منافع دولتمردانی دارد، که با تهدید و هراس به استقبال روز نیامده می روند؟!
این سوالی است که شاید ایشان، خود نیز پاسخ روشنی برای آن ندارند.
به شعارهای زنان نگاه کنیم ؛ زنانی که در پارک دانشجو بناست گرد هم بیایند، پس از بررسی های فراوان شعار " برابری، صلح،عدالت و آزادی" را برای مراسم امسال خود در 8 مارس انتخاب کردند.
مراسمی با عنوان 8 تا 8، که کانون زنان ایران،مرکز کارورزی زنان،سایت زنان ایران و موسسه راهی، آن را تدارک دیده اند، نیز شعار "نه !" ، را برگزیده است و در توضیح آن نیز در همان شعار آورده است که نه، یعنی "آری"، حق ماست.

نه یعنی نفی خشونت، یعنی نفی تبعیض اقتصادی،اجتماعی،سیاسی و ... نه یعنی نفی جنگ و نفی هرچیزی که انسانها را نابرابر می کند.
در مورد مراسم پارک لاله متاسفانه تاکنون خبرنگار سایت زنان ایران نتوانسته است اطلاعی از برگزارکنندگان این مراسم به دست آورد بنابراین تبیین شعار ایشان نیز در این مجال جایی ندارد.
در مورد شعارهاو سخنرانی ها و بحثهای دیگری نیز که بنا بوده است در محافل علمی و دانشگاهی برگزار شود، چیزی جدای از اینکه تاکنون گفته و نوشته - هر چند که ناشنیده گرفته شده - برای گفتن نمانده است.
اما برخوردی حتا در حد ممانعت، در برابر مراسمی که بناست چنین شعارهایی و چنین هدفی در آن مطرح شود با چه منطقی قابل تبیین است؟
آیا ممانعت کنندگان با این شعارها مخالفند؟ که در این صورت باید این فکر با صدای بلند، خوانده شود؟!
آیا ایشان با نفی خشونت علیه زنان مخالفند؟
آیا با عدالت اقتصادی،اجتماعی و سیاسی مخالفند؟
آیا با صلح مخالفند؟
...
یا فرض بر این است که با برگزارکنندگان این مراسم مخالفند؟
که در این صورت نیز باید گفت این روز در انحصار خواسته های طیفهای فکری خاصی از زنان نیست که حتا ارگانهای نزدیک به طیف فکری موسوم به راست و با بینشی کاملا مذهبی ،مثل شورای مرکزی شبکه ارتباطی سازمانهای غیر دولتی زنان که مدیریت آن را سه سال خانم شهلا حبیبی به عهده داشته نیر در کنار دسته های فکری دیگر با حرکت جهانی زنان در راه برابری جنسیتی اعلام همبستگی می کند!

در قبال چنین برخوردهایی تنها باید به دولتمردان معترض به این مراسم پیشنهاد شود که به جای مقابله با آن، به صدای این روز گوش فرا دهند، زیرا که این صدا، نه از آن سوی آبهاست ، نه تهدید است و نه ستیزه جویی.
این صدا، صدای زنان و دختران همین مرز و بوم است. صدایی که تنها ممکن است تاکنون به گوشتان نرسیده باشد. صدایی که شاید در کنج خانه شما هم به زمزمه بارها و بارها گفته شود، صدایی که اینک و در این روز برابرتان می نشیند و فراتان می خواند به لختی تامل به جای برگرفتن چوب تهدید،چون همیشه.

و سوال دیگر اینکه مگر نه اینکه شما نیز روز تولد فاطمه زهرا (س) را به نام ما فرا می خوانید و جشن می گیرید و در صدا و سیما تا می توانید محاسنمان را بر می شمارید؟!
برای شما چه فرق می کند اگر در روز دیگری نیز، این حادثه تکرار شود، و این بار نه از زبان شما و به میل شما و آنگونه که می خواهید؟ ما نیاز به قیم برای بیان حرفهایمان نداریم و خود می گوییم آنچه از دیدمان گفتنی است.
آیا آنچه ما می خواهیم همیشه باید از زبان شما بیان شود؟!چرا به جای تهدید و ارعاب، برای یک بار هم که شده سعی به شنیدن نمی کنید؟!

گفته اید که 22 خرداد دیگر تکرار نخواهد شد! سوال این است که مگر 22 خرداد چه در خود داشت؟ جز "برابر خواهی حقوق جنسیتی "؟
چرا یک بار هم که شده به این فکر نمی کنید که شما هم می توانید آن را با افتخار، به نام دولت خود ثبتش کنید! به جای اینکه بر توسن سرکوب برانید، برای یک بار هم که شده، این چموش را رام کنید، شاید به آرامشش، دل دشتی آرام گرفت!وگرنه حساس کردن این همه دانشجویی که می توانستند تنها یک برنامه ساده فرهنگی – اجتماعی ارائه دهند، براستی به نفع کیست؟! و به زیان که؟!
آیا صلح طلبی وعدالت، شعارهایی چنان غریب است که باید با آنها به مقابله پرداخت؟!

امروز 8 مارس است. زنان جهان در یک حرکت جهانی، یاد زنانی را که برای دستیابی به حقوق انسانی شان با صدای بلند " نه " گفتند را گرامی می دارند.

بسیار بوده اند دولتهایی که به این صدای جمعی، آری گفتند و انسان را رعایت کردند. نیز، بوده اند دولتهایی که همچنان سوار بر منیت و مردیت خود، به نادیده گرفتن نیمی از جامعه ای که خود نیز زاده اویند و از او قدرت می گیرند، اصرار دارند.
صدای ما صدای انسان است، چه بخواهید و چه نخواهید، چه بشنوید و چه نشونید، جهان، امروز صدای انسان را می شنود. صدای ما را. می توانستید به جای بستن این زبان با ما همراه باشید.

زنان ایران-
17/12/84