این اتفاق در حالی رخ داده که گوینده شبکه رادیویی ورزش در ساعت 18.30ضمن بازگویی اخبار بازی امروز، به راه یافتن زنان مشتاق تماشای فوتبال به استادیوم خبر داده و می گوید: امیدواریم از این پس زنان علاقمند به فوتبال مثل امروز به استادیوم راه یابند!
آنچه این گوینده به آن اشاره نکرده داشتن امتیاز ورود به استادیوم (V.I.P) است که شامل صدها و بلکه هزاران زن عادی که مشتاق تماشای مستقیم بازی فوتبالند، نمی شود. در واقع مساله فقط تبعیض جنسیتی نیست بلکه تبعیض طبقاتی و قشری نگری نیز هست که موجب می شود مثلا برخی از زنان هنرپیشه امتیاز حضور در استادیوم در زمان بازی فوتبال را بیابند، اما این امتیاز شامل دختران جوانی که سراپاشور تشویق تیم ملی شان هستند، نشود!بنابراین بهانه همیشگی اینکه " ما نمی توانیم امنیت شما را در استادیوم تضمین کنیم" همینجا منتفی است.
آنچه در کنار این ممانعت غیر قانونی (زیرا حتا اگر این ممانعت، مقررات باشد، شکل قانونی ندارد) عجیب به نظر می رسد، برخورد نیروی انتظامی با این زنان است که با حضور ایشان در استادیوم ، با پیش فرض اینکه مخل امنیت استادیوم هستند، با برخورد فیزیکی و لفظی مقابله می کند.

چنین برخوردی که با هیچ منطقی توجیه نمی شود، شاید تنها نشان از یک واقعیت دارد و آن اینکه اصولا برخورد نظامی وامنیتی اولین و آخرین و البته راحتترین راه برای مواجهه و مقابله با زنانی است که جز طبیعی ترین حقوق انسانیشان چیز دیگری نخواسته اند.
نه ماه پیش از این یعنی در خرداد ماه 84 نیز گروهی از زنان با اصرار برای تماشای بازی فوتبال بین تیمهای ملی بحرین و ایران راهی استادیوم آزادی شده بودند.آن روز چه اتفاقی افتاد؟ امنیت کجا به هم ریخت؟ کدام بازی مختل شد؟ تنها یک نفر در آن روز از ناحیه پا آسیب دید که آن هم از لطف کسانی بود که گویا جز متفرق کردن افرد در هر تجمعی - بی توجه به محتوای تجمع- هنر دیگری نیاموخته اند!
گرچه برخی معتقدند که راهیابی آن روز زنان به استادیوم آزادی ، محصول شرایط خاص انتخاباتی خردادماه نیز بود.اما اگر این استدلال راهم با اینکه نقش خواست،اراده و مقاومت وتلاش ایشان را نادیده می گیرد، بپذیریم باز این سوال باقی است که آیا گشایش در وضع زنان همواره باید دستاویز اهداف سیاسی تصمیم گیران باشد؟ و در این صورت نقش خود زنان در این توهم زدایی چیست؟

زنانی که دیروز به استادیوم راه نیافتنددختران جوانی بودند که علاوه بر تلخی توهین، با یک تجربه و یک سوال به خانه هایشان برگشتند و اینکه چه کسانی و چرا نمی خواهند آنها به یک حق ساده و بسیار کوچک دست یابند؟ این هراس چیست و برای چه؟ ! آیا از این نیست که "حق تماشای مستقیم فوتبال" آنها را به یاد حقوق دیگری نیز خواهد انداخت که تنها به خاطر زن بودنشان از آن منع شده اند؟

زنان ایران -
10/12/84