انجمن صنفی روزنامه نگاران و خانم آسیه امینی
من شما را نمی شناسم ولی مطلبی را که نوشته بودید در یکی از سایت ها خواندم و دلم آرام نگرفت تا این مطلب را بنویسم و اعلام کنم که من و ما نیز در غم شما شریکیم و امیدوارم که شما نیز !! من هم سال ها بود که در گلو بغض هایی داشتم که دیگر تاب نیاوردم و ترکید!
بدانید که از این سی 130 ها زیاد داشته و هنوز داریم !!! از ماست که بر ماست!
شما جمع شده اید که به مرگ همراهانتان اعتراض کنید!! ما نیز!
شما سالهاست که خبر می خوردید! چون بسیاری از خبرها سالهاست که گم می شوند! ما خبرنگار نیستیم ولی سال هاست که خبری داریم آنهم خبرهایی کر کننده از پوست و گوشت تنمان ولی ما نیز سکوت کردیم !!! ولی شما خبرنگارید و ما بایستی منتظر خبر شما باشیم , چه انتظار بیهوده ای !! پس حال که شما خبر می خورید و دم بر نمی آورید, بگذارید این بار ما به شما خبر بدهیم.
ما که بسیاری از عزیزترین عزیزانمان را در سال های 1360 الی 1367 از دست داده ایم.
شمایان کجا بودید زمانی که این فاجعه اتفاق افتاد؟ البته حق داشتید زیرا گلوهایمان را در سینه خفه کرده بودند و باز هم خفه می کنند و خواهند کرد. ما نیز در این سال ها بغض خود را خوردیم و دم بر نیاوردیم!!
ما حتی جنازه عزیزانمان را ندیدیم !! ما حتی برای مطلع شدن از گور عزیزانمان سال ها در راه بهشت زهرا و اوین گیج گیج می خوردیم !! بالاخره خاوران را یافتیم . ما را حتی بر سر گور عزیزانمان راحت نگذاشتند! سنگ گذاشتیم، شکستند! باز گذاشتیم، باز شکستند!! گرفتند!, بستند, فشار آوردند!! تهدید کردند! توهین کردند که چرا به مزار عزیزانمان می رویم !! ما طاقت آوردیم !! بالاخره خسته شدند و دست از سر ما برداشتند. همه چیز در سکوت می گذشت و سال های سال بغض مان را در گلو خفه کردیم!
راضی بودیم که خاوران را داریم و عزیزان مان را !! فقط می دانستیم که بسیاری از عزیزان مان با لباس های تنشان در گودال هایی پهلو به پهلو و سر در گریبان در زیر این خاک چال کرده اند و .... !!
آری همه عزیزان ما نیز هنرمندانی بزرگ بودند! هنر آنها این بود که در راه رهایی انسان ها و برای بقای انسانیت جان خود را از دست دادند.
شما ناراحتید که چرا حتی یک نوار سیاه بر صفحه تلویزیون به نمایش نگذاشتند!
شما ناراحتید که چرا تلویزیون خبرهای شما را پخش نمی کنند! حق دارید زیرا بسیاری از سرنشینان تکه تکه شده هواپیما را اصحاب رسانه می دانید و تلویزیون را رسانا!!!

حال بگویید ما کجا اعتراض کنیم ؟! بر سر که فریاد بزنیم؟! کجا گلویمان را پاره کنیم ؟!
شما می گویید خبرنگارید و هر کدام در زندگی یک بار ریسک کرده اید. من می پرسم
آیا می دانید خاوران کیست؟ چیست و یا کجاست ؟
آیا تا به حال سری به خاوران زده اید؟
آیا تا حال لب به اعتراض این کشتار بزرگ گشوده اید؟
آیا می دانید که پس از گذشت سال ها هر روز داغمان تازه تر می شود ؟
آیا می دانید که پس از گذشت این همه سال دوباره می خواهند خاوران را زیر و رو کنند؟
آیا می دانید خانواده هایی هستند که بسیاری از عزیزانشان را از آنها گرفته اند؟

آری خانواده من نیز یکی از آنان است.
شما خبرنگارید و اصحاب رسانه !! می گویند که خبرنگاران از همه چیز با خبرند!
آیا خبر دارید که از سال 1360 تا سال 1367 چه تعدادی را کشتند ؟ چرا کشتند؟ در کدام دادگاه محاکمه کردند؟ به چه جرمی کشتند؟ چگونه دفن شدند؟ وصیت نامه داشتند؟

آری خیلی به ما نیز می گویند که شما چه کاری می توانید بکنید؟! قدرت در دست آنهاست و هر کاری که دلشان بخواهد می کنند و اعتراض شما هیچ تأثیری ندارد. جای شگفتی نیست! همیشه حکومت ها برای حفظ قدرت خود بسیاری را قربانی می کنند و بسیاری دیگر نیز به اشتباه !!! قربانی می شوند. پس همه ما قربانی هستیم ولی بالاخره روزی خواهد رسید که همه چیز روشن خواهد شد.

پوینده و امیدوار باشید

منصوره بهکیش
20/09/1384