از چشم ِ زردسپيدِ ماه

که آفتاب را گواهی ست،

از رنگهایِ قرمزِ طغيان

حرف می زنم

که در بوم ِ خيالم

به اسارت کشيده شده اند

از سکوت ِ مجسمه های

ديوانه ام

که آيينه ی ترس ِآدمهاست

و

به صليبِ معصوميتِ خاک

آويزانند می گويم

که خُروشانه يک صدا در

خامو شی ِهزران جسدِ

نيمه جان می گريند

من از ترازویِ

عدالت ِ گم شده

حر ف می زنم

که بر گردن ِ يارانم

سنگين است

با دستمال ِ دورنگ ِ فريب

بسته شده چشمانشان

وای

قافله دار

همسازاست با غافلان

آه من خو دم را

در رويای نقره ای عاشقان

گم کرده ام

به مَديونی ِ بيداری ِ

تاج ِ خروس ِ سحر

زان پس لحظه ای گيج ،

خوشه ی نارنجی مهر

ازغروب سُرخين ِکبودِ

می چنيم

تا به باد ِ سرد ِ زمستان،

عدالت ِ سوخته را

پيشکِش کنم

آه

من خو دم را آواره وار

درکو يرِ ترازو ها

پشت ِ سايه های زردِ سنگواره ها،

همچنان چَکاوکهای

بی نشان

گم کرده ام

وای

من نيز

منتظرانه،

حسرت وار

در جستجوی

عدالتِ گمشده

پشت ديواری مجهول

گم شده ام...

ازکتاب ِ " مرواريد سياه "

E-Mail: shahla@aghapour.de

http://de.geocities.com/shahla_aghapour/

http://people.freenet.de/www.shahla_aghapour.de/index.html