اين جمعيت که بيشترشان را زنان تشکيل مي دادند 2 روز تمام مقابل مجلس نشستند اما تنها کسي که حاضر به ملاقات با آنها شد نماينده ي شهر خودشان بود. در حالي که يک نفر از زنان معترض با افت فشار شديدي مواجه شده بود و چند تايي ديگر از آنها در وضعيت سلامتي نا مناسبي به سر مي بردند و بچه ي کوچک همراه گروه دايم ناآرامي مي کرد، ماموران نيروي انتظامي و حراست مجلس از درهاي ميله اي مجلس حفاظت مي کردند.
معلمان اخراج شده که هر کدام لااقل 2 يا 3 سال با وعده ي رسمي شدن در آموزش و پرورش و به همين اميد، در روستاهاي مرزي با حقوقي حدود 25 تا 30 هزارتومان در ماه کار کرده اند حالا از اخراجشان شوکه شده اند و دايم سوال مي کنند پس وعده هاي عدالت احمدي نژاد کجاست؟

آنها که ساعت ها هم در مقابل دفتر رياست جمهوري تحصن کرده اند حتي نتوانسته اند چند کلمه تلفني با رياست جمهوري کشور که به مردمي بودن معروف است حرف بزنند.
آنها مي گويند: "ما آزمون علمي داديم، مصاحبه شديم، گزينش شديم و 7 خان رستم را رد کرديم تا حالا به عنوان مازاد اخراج شويم؟"
آنها مي گويند: " اگر ما مازاد هستيم پذيرش دوباره ي دانشجو در رشته ي تربيت معلم به چه علت است؟"
آنها مي گويند: " وقتي هم که اعتراض کرديم به ما گفتند شما حق الزحمة تان را گرفته ايد و در مقابل سوالمان که پرسيديم آيا حق الزحمة ي يک انسان ماهي 25 هزار تومان است؟ جواب شنيديم اينجا کميته ي امداد نيست! برويد آنجا!"

با اينکه بسياري از زنان معترض با در دست داشتن امضاهاي خود و همکارانشان اصرار به مقاومت داشتند گروهي ديگر از آنها با اعلام بي نتيجه بودن تحصنشان مي خواستند به خانه هاي خود برگردند.

اگر زماني از مقابل مجلس رد شديد يک لحظه توقف کنيد. ديروز زني معلم آنجا بچه ي خردسالش را بغل کرده بود و بعد از دو روز در خيابان هاي غريب شهر تهران بودن، حقش را از خانه ي مردم و رييس جمهور مردم طلب مي کرد. حقي معادل 25 هزار تومان در ماه!

مريم ميرزا

- 8 مهر 1384
برگرفته از " تريبون فمينيستي ايران "