همينطور با خودش كمكي را كه براي مردم زلزله زده بم جمع كرده، آورده بود. يك بار بيشتر او را نديدم اما در همان يك ملاقات گفتگوها فراوان بود. در حالي كه در جنب و جوش پذيرايي از ميهمان ها و رسيدگي به مادر و پدرش بود، صبورانه از وضعيت مردم بم و كارهاي انجام شده مي پرسيد و پدر و مادرش را نيز، با همه ناتواني شان، در اين گفت و شنود مشاركت مي داد. مي خواست بداند چه كاري از دستش بر مي آيد تا در اين رابطه انجام دهد.

مي انديشم چرا او؟ چرا كسي كه مشكلات انسان هايي در سوي ديگر كره خاكي ذهن و دل اش را اشغال مي كند و براي به دوش گرفتن بخشي، هر چند كوچك، از آن تلاش مي كند. اما مي بينم معمولا اين گونه است، انسان هايي كه در خلوت خود غوغايي از درد دارند، زندگي شان با زندگي مردم عادي گره خورده است و بار اين مصايب را بر دوش خود احساس مي كنند. اما كساني كه راحت در خلوت خود آرميده اند معمولا كمترآسيب مي بينند و از اين مصايب دورند.

تروريسم كور است. نژاد، رنگ، مليت، جنس و سن نمي شناسد. اما يك چيز مشخص است، عموما توده هاي مردم را هدف مي گيرد. به رغم آن كه عنوان مي شود در مخالفت با دولت/ دولت ها و سياست هاي آنها انجام گرفته است اما هيچ گاه نه تنها جلودار آنها نبوده بلكه، ضرري هم براي آنها نداشته است.پس مي توان گفت كه كاملا بيناست و آگاهانه عمل مي كند، به عنوان ابزاري در دست صاحبان قدرت در مقابل انسان هاي عادي، انسان هاي خارج از قدرت. هر اقدام تروريستي در هر نقطه از جهان نه تنها جان انسانها را مي گيرد، زندگي آنها را در معرض خطر قرار مي دهد و فشارهاي رواني بر آنان وارد مي كند، بلكه باعث مي شود كه اقدامات امنيتي دولت ها بر عليه ملت ها و بشريت در آن كشور و يا ديگر كشورها شدت يابد و به بهانه مقابله با تروريسم فشارهاي عصبي، رواني و مداخله جويانه بيشتري بر مردم اعمال گردد.

با گراميداشت ياد بهناز نژند و ديگر قربانيان اين حوادث، بار ديگر اين پرسش به ذهن مي آيد تا كي انسان هاي عادي در هر گوشه از جهان قرباني جنگ بين صاحبان قدرت خواهند شد.

1 مرداد 1384

سايت “زنان ايران جهان ”