به اطرافم نگاهی انداختم. کسی در کوچه نبود. در را آهسته پشت سرم بستم و با عجله به طرف محل کارم حرکت کردم. بعد از گذشت 15 دقیقه در اتاق کارم بودم. دلهره رهایم نمی‌کرد. هر از گاهی از اتاقم سرک می‌کشیدم و با دقت به دو طرف راه‌رو نگاه می‌کردم. نه، خبری نبود. در این هیر و ویر برق هم رفت. در اتاق انتظار 4 بیمار نشسته بودند و آهسته با هم درد دل می‌کردند. به آن‌ها گفتم که به اتاق‌هایشان برگردند. بدون کوچک‌ترین اعتراضی از جایشان برخاستند و به طرف در رفتند. یک ساعت از شروع کارم گذشته بود که در اتاق باز شد و دو مرد جوان با اونیفورم سپاه پاسداران وارد شدند. دنبال من آمده بودند. گفتند که باید برای پاسخ به چند سوال هم‌راه آن‌ها به مرکز سپاه پاسداران بروم.- خواهر دوست دارید پیاده بریم یا با ماشین؟
برای خواندن متن کامل داستان اينجا را کليک کنيد!