مردم به زبان های مختلف حرف می زنند ولی زبان مشترکی همه را به هم پیوند می دهد، زبان امید به دنیایی دیگر، به دنیایی بدون سرمایه داری. و این زبان مشترک شور وصف ناپذیری را در همه مان ایجاد کرده است.

هوا برخلاف انتظار ما خیلی سرد شد، و فریدا با وجود اینکه شدیدا سرماخورده، مشغول پخش اعلامیه و صحبت با علاقمندانی است که دورش جمع شده اند و می خواهند با اضافه کردن نام خود به فراخوان کارزار، حمایتشان را از مبارزه زنان ایرانی اعلام کنند. باد و باران و سرما، نه اینجا و نه هیچ کجا انقلابیون را از مبارزه باز نمی دارد.

در داخل سالن از جمعیت غلغله است. همه کیپ هم نشسته اند و به سخنرانی ها گوش می دهند. سخنرانان امروز چارلز آبور، ترور نگوانه، کریس نینهام، کارولین ساند موکولیر، جان مکالیون و دنیس بروتوس هستند. تم سخنرانی: چه کسی مسئول فقر است؟ و پاسخ چیست؟

کریس با صدای گرفته ولی محکم می گوید سرمایه داری مسئول فقر است. جواب او لغو تمام بدهی ها و پرداخت غرامت به مردم آفریقاست. او به سودهای کلانی که بانک جهانی از این به اصطلاح قرض ها به جیب زده اشاره می کند. ارقام نجومی است، به ازای هر یک دلار قرض، سه دلار سود نصیبشان شده است.

سوزان جرج ضمن تشویق شرکت کنندگان به تحقیق و مطالعه جدی و عمیق در این زمینه ها، راه حل را در مالیات های بین المللی، لغو بدهی ها و قوی تر کردن جنبش ضد امپریالیستی می بیند. سوزان جرج بسیار مسلط صحبت می کند، ولی یکی از اشکالات بحثش این است که به ستم مضاعفی که زنان آفریقایی از آن رنج می برند نمی پردازد. این کمبود را در برخی دیگر از زنان سخنران هم مشاهده کردیم. به هر حال در یک دقیقه وقتی که برای صحبت به ما داده شد، ما ( زنان هشت مارس ) پشت میکروفن رفتیم و ضمن اشاره به کمبود فوق، گفتیم که سرمایه داری فقر را زنانه کرده است و ما معتقدیم که تا وقتی سرمایه داری نابود نشود، فقر نابود نمی شود. جمعیت داخل سالن با کف زدن های ممتد خود پشتیبانی اش را از این نکته مهم ابراز کرد. جمعیت هم در داخل سالن و هم در بیرون شگفت زده از این که سخنرانان، که اغلبشان هم زن بودند، با بی توجهی از کنار مسئله زنان رد شده اند، دور ما را گرفتند و تمایل خود را به همکاری با کارزار اعلام کردند.

ما کارزار را به سوزان جرج هم معرفی کردیم و او بعد از دیدن فراخوان گفت مگر می شود از چنین کارزاری دفاع نکرد. او با اضافه کردن اسم خود حمایتش را اعلام کرد و از آنجا که این چند روز سرش خیلی شلوغ است از ما خواست که از طریق ای میل با او تماس بگیریم که بتوانیم بیشتر در این مورد با او صحبت کنیم.

بیرون سالن بودیم که زنی به اسم ماگالی منانتو به سراغمان آمد. او شیلیایی است و مدت یکسال است که فعالانه درگیر مبارزه در دفاع از مبارزات زنان فلسطین است. او حسابی تشویقمان می کند، می گوید کارتان عالیست، مشکل زنان به دست زنان حل می شود و بدون همبستگی بین المللی زنان ممکن نیست مبارزاتمان به سر منزل مقصود برسد. او گفت که از پیدا کردن ما بسیار خوشحال است، از کارزار حمایت می کند و برای همکاری با ما آماده است.

با چند دختر و پسر ایرانی هم آشنا می شویم که فارسی را با لهجه انگلیسی صحبت می کنند. برخی از کسانی هم که دیروز فراخوان کارزار را گرفته بودند، امروز پس از مطالعه آن به سراغمان آمدند. خیلی خوشحال بودند، می گفتند ما هم ایرانی هستیم و می خواهیم با این کارزار فعالیت کنیم.

کیتی، یکی از هم کلاسی های سابق صبا هم اینجاست. دو سال بود از هم خبر نداشتند ولی در میان این جمعیت چندین هزار نفری همدیگر را پیدا کرده اند. حسابی از دیدن هم خوشحالند و بعد از در روبوسی گرم، صحبت شروع می شود. کیتی که اهل ایتالیاست، فراخوان را از دست صبا می قاپد و خود و دوستانش حمایتشان را از کارزار اعلام میکنند. کیتی را بعد از سخنرانی دوباره دیدیم و چشمک زنان گفت در همون یک دقیقه که صحبت کردید دنیا رو به هم ریختید. نریمان مسعودی، یکی دیگر از بچه هایی که حمایتش را از کارزار اعلام کرده می گفت شما هم می باید سخنرانی می داشتید، با این کارزاری که دارید حتما حرف های زیادی برای گفتن دارید.

از جو می توان فهمید که مردم تشنه شنیدن حرف های ما هستند. بوش و شرکا سعی کرده اند دنیا را به طرفداران غرب و مسلمانان تقسیم کنند. در رسانه های جمعی جنگ «خوب»و «بد»، جنگ «دموکراسی» با بنیادگرائی اسلامی توصیف می شود. مردم حس می کنند که چنین نیست، می دانند که زیر لوای ارزش های غربی، جنگ و فقر به دنیا صادر می شود. ولی از آن طرف اخباری زیادی به مردم غرب نمی رسد، همه مخالفین، بخصوص در خاورمیانه بنیادگران آدمکش و یا لیبرال های طرفدار آمریکا تصویر می شوند و این مسئله گاهی دفاع از مبارزات مردم خاورمیانه را برای جوانان مترقی اروپائی مشکل می کند. به همین خاطر وقتی می بینند زنانی هستند که هم از یک طرف با قوانین اسلامی مخالفند و خواهان رهایی زنان هستند و هم از طرف دیگر بر علیه بوش و بانک جهانی و جنگهای شبه استعماری موضع دارند انگار دنیا را بهشان داده ای. یک افق جدید برویشان باز می شود، افق همبستگی مردم سراسر جهان برای یک آرزوی واحد، جهانی نوین، جهانی عاری از ستم و استثمار.
با نریمان بیشتر صحبت می کنیم. ایرانی الاصل است ولی فارسی خوب بلد نیست. فیلمی از زندگی مادرش ساخته که می خواهد در اختیار زنان هشت مارس قرار دهد و بدین ترتیب کمکی به پیشبرد اهداف ما کرده باشد. اشک شوق در چشممان جمع شده، بغضی گلویمان را می فشرد، و فریادی به وسعت دنیا جمع مان را به خود می خواند. دست نریمان را می فشاریم و به جمع جوانان دیگری که در حال گفتگوهای پر شور هستند می پیوندیم.

ساعت 4 بعد از ظهر اجرای زنده موسیقی آمریکای لاتین صمیمیت فضا را دو چندان می کند و حاضرین برای شنیدن سخنرانی های پنل بعدی آماده می شوند: ضد سرمایه داری، نکبت و فقر، آفرین. بالای سر سخنرانان پرچم سفیدی از سقف آویخته شده که روی آن نوشته: آلترناتیوهای جی هشت.
هر روز به تعداد شرکت کنندگان اضافه می شود. در شهر ادینبورو در سه سالن مختلف هم زمان سخنرانی و گروه های کاری در جریان است. اکثر شرکت کنندگان جوانند و از کشورهای مختلف جهان. برخی می گویند باب گلدوف و همرنگانش با سرمایه داری همبستر شده اند، از شانه بوش و بلر بالا رفتند و با گذاشتن کنسرت باعث شدند توجه مردم دنیا از این تظاهرات منحرف شود. جوانان رادیکال تر کسانی را که می گویند می شود ازسران این 8 کشور خواست برخورد «بهتر» و «انساندوستانه تر»ی نسبت به کشورهای به اصطلاح جنوب اتخاذ کنند به باد انتقاد می گیرند و تاکید می کنند که بدون مبارزه با سرمایه داری نمی شود با فقر مبارزه کرد.

در این چند روز حمایت مردم از کارزار بی نظیر بوده است. در کمپی که شب ها در آن بسر می بریم به سراغمان می آیند، می خواهند بیشتر بدانند و همکاری خود را اعلام می کنند. بسیاری از علاقمندان زنان و دختران جوانند. همگی از لزوم همبستگی بین المللی زنان صحبت می کنند. ولی مردان بسیاری نیز حمایت خود را از این کارزار اعلام کرده اند. مردی که شاهد تلاش ما بود، بعد از خواندن فراخوان و صحبت با ما خیلی علاقمند شد و حتی تا صبح بیدار ماند که اعلامیه ها را برای ما کپی کند. مرد جوانی نیز از اهالی بوسنی برای حل مشکلات تکنیکی کمک زیادی به ما کرد.
نسلی نوین و رنگارنگ که برای مبارزه با جنگ و فقر به میدان آمده، قدرت های بزرگ را به چالش گرفته، اهمیت همبستگی بین المللی را می داند و آماده است به سوی جهانی دیگر گام بردارد.

3 ژوئیه 2005
دومين گزارش فعالین کارزار لغو قوانین نابرابر از تجمع عظيم عليه ملاقات ساليانه سران 8 کشور-g8از ساعت 8 صبح امروز گروه های مختلف مردم به طرف مرکز تجمع در شهر ادینبورو در حال حرکت بودند. بغیر از مردم عادی که مشتاقانه در این تظاهرات شرکت کرده بودند، گروه های مختلف سیاسی از جمله احزاب سوسیالیست از هلند، بلژیک، فنلاند، دانمارک، انگلستان، و ایتالیا، ائتلاف ضد جنگ Stop the War Coalition، حزب سوسیالیست اسکاتلند، حزب سبزها و فعالان صلح... هم بودند.
در ضمن پلیس اکثر تظاهرات کنندگان را به عوض راهنمائی به محوطه سخنرانی «اشتباهی» به محل دیگری هدایت کرده بود تا بدین وسیله بتوانند جمعیت را بهتر کنترل کنند و خیلی ها از این مسئله بسیار خشمگین بودند.
پلیس ابتدا از دادن ارقام شرکت کنندگان خود داری کرد، ولی بالاخره ابتدا رقم 125000 و سپس 250000 را اعلام کرد، در صورتی که طبق تخمین سازماندهان، حدود 500000 نفر شرکت کرده بودند. حدود 70% شرکت کنندگان دختران و پسران جوان بودند. در میان شرکت کنندگان خانواده هائی با بچه های کوچک، و تعدادی از معلول نیز شرکت فعال داشتند.
شعارها عبارت بودند از: «عدالت در تجارت»؛ «اول مردم، بعد سود»؛ «فقر را به تاریخ بسپارید»؛ «بوش، بلر، دستتان از ایران و لیبی کوتاه»؛ «صلح، عدالت و برابری».
سخنرانان جرج بالووی،اسکات ریتر، رز جنتل، جرج موربیو، لیندسی ژرمن، تراور نگواره بودند. عنوان مجموعه سخنرانی های این پنل «مبارزه با فقر، نه: به جنگ، و کارزار برای خلع سلاح اتمی» بود.
پیام سخنرانان این بود که تنها در صورت ریشه یابی است که واقعیت ها را به مردم نشان داده ایم. ما باید به اعتراضات خود ادامه بدهیم تا زمانی که جنگ ها برای ریشه کردن فقر باشد و نه جنگ هائی مثل جنگ عراق.
جن ریتز گفت: « ما برای بوش و رهبران جی 8 پیام داریم، ما اینجا گرد نیامده ایم که از شما گدائی و یا در خواست کنیم یا شما را متقاعد کنیم، شما یک عده ثروتمند هستید که اکثریت مردم را نمایندگی نمی کنید، شما نمی توانید فقر را به تاریخ بسپارید ما مردم هستیم که اینکار را می کنیم. ما به عنوان ارتش شما اینجا نیامده ایم. ما به عنوان ارتش مخالف شما یک هفته اینجا هستیم تا شما را به عقب بزنیم. »
جرج گالووی گفت « از این همه پلیسی که دور ما حلقه زده اند سوال کنید آیا برای حفاظت از ما اینجا هستند یا برای حفاظت جی 8 در برابر ما! » او در ادامه صحبت هایش گفت « اکثریت مردم دنیا با روزی 2.5 دلار زندگی می کنند در حالیکه ثروتمندان با فقیر نگاه داشتن فقیرها ثروت خود را چند برابر می کنند. ثروت اینان بر استثمار فقرا انباشته می شود، پس چطور می شود انتظار داشت که به فکر ریشه کن شدن فقر باشند!... مردم آفریقا: شما هیچ بدهی به دنیا ندارید، قرض های گرفته شده هیچ کدام صرف شما نشده که حال بخواهید آن را پس دهید، آن پول ها صرف خرید سلاح های جنگی شده، مردم باید از پس دادن این قرض ها جلوگیری کنند.» یکی از نکاتی که همه سخنرانان به آن تکیه داشتند این بود که این قرض ها قانونیت ندارند.
در فضائی مملو از صمیمیت، همبستگی و روحیه مبارزاتی سخنرانی ها به پایان رسید و تظاهرکنندگان رفتند که خود را برای فردای دیگر و رسوا کردن قلدرانی که خود را رهبر مردم فقیر می دانند آماده کنند.
تا روز دیگر و فرائی روشنتر،
2 ژوئیه 2005

اولین گزارش فعالین کارزار لغو قوانین نابرابر از تجمع عظيم عليه ملاقات ساليانه سران 8 کشور-g8روزهای 6 تا 8 ژوئیه کنفرانس سران هشت کشور بزرگ جهان معروف به g8 در اسکاتلند برگزار می شود. مخالفان g8 از دوم ژوئیه به برگزاری تظاهرات و سمینارهایی در اعتراض به سیاست های این دول دست زده اند. البته فعالین این گردهم آیی از طیف ها و گرایشات متفاوتند و بسیاری شان خیال دارند از روز ششم با مسدود کردن راه هایی که محل کنفرانس g8 ختم می شود از برگزاری آن جلوگیری کنند.
در یکی از جلسات کارزار تصمیم گرفتیم برای رساندن صدای زنان ایران به گوش شرکت کنندگان در این اعتراضات، جلب حمایتشان از مبارزات زنان ایران، و اعلام همبستگی خود با مبارزات مردم جهان علیه جهانی سازی، تیمی از طرف کارزار به اسکاتلند بفرستیم.
گزارشی که در زیر می خوانید اولین گزارشی است که دریافت کرده ایم. این گزارش توسط فریدا، یکی از فعالین سازمان زنان هشت مارس (ایرانی - افغانستانی) و صبا راهی (یکی از امضا کنندگان فراخوان کارزار لغو کلیه قوانین نابرابر و مجازات های اسلامی علیه زنان) ارسال شده است.

اول ژوئیه
شور همبستگی جمعیتی که از همه جای اروپا راهی ادینبورو (اسکاتلند) بودند و هیجان مبارزه ای که در پیش بود، در فضای ترن لندن ادینبورو موج می زد. بحث و تبادل نظر از همان اول و در ترن آغاز شد. آقای رمضانی خبرنگار عراقی الاصل گاردین صحبتی ارائه داد درباره وضعیت مردم عراق بعد از تجاوز آمریکا. از آنجا که در گزارش او هیچ صحبتی از وضع زنان عراقی نشد، صبا راهی، توجه حاضرین را به این مسئله جلب کرد و گفت که به بهانه آزاد کردن مردم عراق به عراق حمله می کنند ولی جمهوری اسلامی را برای آنها به ارمغان می برند و می خواهند وضع زنان عراقی را هم مثل زنان کشور همسایه یعنی ایران بکنند و تحت قوانین اسلامی محبوس شان کنند. او توضیح داد که آمریکا و دول غربی 26 سال چشمان خود را بر شکنجه و سنگسار و اعدام زنان در ایران بسته بودند و ناگهان تصمیم گرفته اند آنها را «آزاد» کنند. این هم بهانه دیگری برای حمله به ایران است. صبا آقای رمضانی را خطاب قرار داد و گفت ما از شما توقع داریم بخصوص در مقطع کنونی که آمریکا یک جمهوری اسلامی را در عراق برقرار می کند در این مورد وضعیت زنان هم صحبت کنید.
آقای رمضانی در پاسخ به این سوال به نقش زنان در امورات اقتصادی و اجتماعی اشاره کرد و گفت که «در حال حاضر بخشی از زنان عراقی مبارزه می کنند.» او به ناامنی زنان در عراق پس از حمله آمریکا اشاره کرد و گفت که «زنان زیادی در زندان ها و در خیابانها و در خانه هاشان مورد تجاوز قرار می گیرند. باندهایی هستند که به صورت سازمان یافته به زنان تجاوز می کنند. ترس از بیرون رفتن از خانه به سایر مشکلات زنان اضافه شده. مثلا خواهر من که زن شجاعی است در آخرین مکالمه تلفنی که با او داشتم گفت که از ترس جرات بیرون رفتن از خانه را ندارد و…»

در مسیر رفتن به ادینبورو با زنان زیادی صحبت کردیم، مشکلات زنان ایران را برایشان گفتیم و کارزار را معرفی کردیم، نیاز به همبستگی بین المللی زنان را توضیح دادیم و خواهان حمایت آنها از کارزار شدیم.… همه با علاقه به حرفهای ما گوش می دادند و عکاس ایتالیایی STOP WAR (جنگ بس است) به نام GIOVANNA DEL SARTO حمایت خود را از این کارزار اعلام کرد. جووانا گفت که علاقمند است همکاری بیشتری با این کارزار بکند.
علاقه این فعالین به حدی جلب شده بود که بعدا 2500 کپی از اعلامیه هامان را مجانی برایمان چاپ زدند.

نکته قابل توجه و چشمگیر در تظاهرات علیه g8 حضور بی شمار جوانان فعال در آن و به عهده گرفتن مسئولیت های سیاسی بود.

دوم ژوئیه
شهر از معترضین به g8 غلغله است. هیچ کس انتظار نداشت که چنین جمعیتی عظیمی برای اعتراض به اینجا سرازیر شود. و اکثرا بین 18 تا 23 ساله اند. ما در عرض دو ساعت 1500 اعلامیه (فراخوان کارزار) پخش کردیم. ولی اعلامیه ها را همینطور بدون توضیح به دست مردم نمی دادیم. دو طرف خیابان ایستاده بودیم و شعار می دادیم. از جمهوری اسلامی و شرایط زنان در ایران افشا گری می کردیم. می گفتیم زنان ایران بدون همبستگی شما زنان نمی توانند به حقوق خود دست پیدا کنند. صف می کشیدند که از ما اعلامیه بگیرند. همان اول کار 140 امضا برای کارزار جمع کردیم. یکی از زنان دستش به هنگام امضا کردن می لزید و می گفت «من خودم را به جای زنان ایران می گذارم. می دانم که تا وقتی زن ایرانی به حقوق خود دست پیدا نکند من نمی توانم به انسانیت واقعی برسم». همه با اشتیاق آدرس وب سایت را از ما می گرفتند. یک گروه نروژی که در رابطه با سوسیال فروم کار می کند نیز امضا کرد و تماس هایشان را دادند و گفتند هر کاری از دستشان بربیاید در کمک به کارزارتان خواهیم کرد. اسم ها را بعدا بطور کامل منتشر می کنیم.
همبستگی این زنان برای ما واقعا دلگرمی بزرگی بود. وقتی سران بزرگترین قدرتهای سیاسی اقتصادی نظامی جهان جمع شده اند که تصمیم بگیرند چطور بیشتر و بهتر خون مردم دنیا را بمکند، ما شاهد همبستگی شورانگیز مردم در ضدیت با سیاست هایشان هستیم. و بیش از پیش ایمان می آوریم که جهان دیگری ممکن است. جایتان واقعا خالی است. منتظر گزارشات بعدی ما باشید.

2 ژوئیه 2005

hashtemarch@hotmail.com

G8: The best Parties is still those,
to which one is not invited
http://de.indymedia.org/2005/06/121480.shtml
http://dissent.org.uk/
Make Borders History
http://makebordershistory.org/
They'll be trying to meet at the Gleneagles hotel,
and we'll be trying to stop them.
http://dissent.org.uk/