ایشان از مراسم سینما بهمن انتقاد کرده اند که گویا از عضو شورای شهر رسما " دعوت" بعمل آمده و به ایشان "اجازه" سخنرانی داده شده است که این امر باعث شده "جمعیت قابل توجهی" به نشانه اعتراض سالن را ترک کنند!
من فکر نمیکنم خانم احدی نداند که فعالیتهای اجتماعی با چه موانع و مشکلاتی روبروست و تشکلهای مستقل زنان از همان مراحل اولیه تدارک تا برپایی یک مراسم، باید چه گذرگاههای قانونی و گزینشی ای را طی کنند و پس از آن نیز با چه مسائلی روبرو خواهند شد.
امسال هم مثل سالهای قبل برگزار کنندگان 8 مارس سینما بهمن تنها یکی دو روز قبل از 8 مارس توانستند مجوز برگزاری مراسم را دریافت نمایند. ضمن اینکه از قبل فراخوانشان را داده بودند، یک فراخوان عمومی و علنی و با اسم و رسم!
آنها نه دعوتنامه برای کسی فرستاده بودند و نه در فراخوانشان شرکت کسی را ممنوع کرده و یا آن را منوط به داشتن گرایش و یا تفکری خاص کرده بودند !!
واضح است که هر کس با هر طرز فکر و عقیده ای میتوانست درآن مراسم شرکت کند و حرفش را بزند، و حرف برگزارکنندگان را هم بشنود. شعور و آگاهی مردم قضاوت خود را خواهد کرد.
گرفتن میکروفن از جانب عضو شورای شهر، برای لحظاتی، فقط میتوانست کسانی را برآشفته کند که از مسایل جامعه دور و در دنیای ذهنیات خود سیر میکنند. اینهایی که از این کار رنجیدند و قهر کردند نه تنها "قابل توجه" نبودند بلکه تعدادشان از انگشتان یک دست هم کمتر بود. آیا منطقی و منصفانه است که با تنگ نظری و قهر 3-4 نفر، اساس این تنها مراسم پرشور و رادیکال، با آن قطعنامه انسانی، اجتماعی و جسورانه را زیر سوال برد؟!
مورد دیگر در صحبتهای خانم احدی قضیه پارک سپیدار سنندج است. شاید ایشان از این مسئله اطلاع ندارد والا به این اشتباه فاحش و ارزیابی نادرست دچار نمیشد.
هر فردی که دو روز در جامعه ما زندگی کرده باشد به خوبی میداند که ، 8 مارس مخفی هیچ معنی و مفهومی ندارد و شبنامه بی نام و نشان و بدون امضا و از طرف آدمهای نامرئی و غیبی نمیتواند مردم را جمع کند.
این شیوه و روش بی ربط به واقعیتهای اجتماعی فقط برای خراب کردن فضای کارهای اجتماعی است، وگرنه هیچ خاصیتی ندارد. اتفاقا همین کارها به ایجاد فضای پلیسی کمک میکند. فضای پلیسی در شرایط معینی که وضعیت را برای فعالین و شخصیتهای اجتماعی مردم به گونه ای مشکل میکند که بایستی با هزار مکافات مردم را در جایی امن گرد هم آورند و حرف خود را بزنند. این کار مضری است که امسال چند نفری به آن دست زدند. اما کسانیکه با نام و نشان مردم را به مراسم دعوت کردند مصمم بودند با یا بدون مجوز این کار را بکنند و خود مسوولیت آن را هم برعهده بگیرند.
خانم احدی بدون هیچ اشاره ای به قطعنامه انسانی مراسم سینما بهمن ، در واقع میخواهد تاثیر و اهمیت کار آنها را ناچیز جلوه داده و یا خود و حرکتشان را همردیف دیگر جریانات و نهادهای موجود قرار دهد و همه آنها را یک کاسه کرده و " ارزیابی" میکند. در حالیکه یک حرکت غیر اجتماعی و مزاحم را تقدیر و از خروج 3-4 نفر از سالن سینما بهمن متشکر است.
ایشان در جایی دیگر از ارزیابی خود ادعایی را مطرح میکند. او میگوید: "... حضور جمعیت قابل ملاحظه در این مراسمها قبل از آنکه به قدرت و یا نفوذ فراخوان دهندگان مستقیم مراسم مربوط باشد، به نفوذ جنبشی اجتماعی و گرایشی رادیکال مربوط است که سالهای سال است میخ خود را بر جنبش برابری طلبانه زنان کوبیده است..." و در جایی دیگر این کار را در نتیجه تاثیر رادیو تلویزیون خودش میداند. ( تاکید از من است)
این دقیقا انکار واقعیات و وارونه جلوه دادن آن است. مسئله کاملا برعکس است. اگر فعالین و دلسوزان جنبشهای اجتماعی در محل نباشند هیچ رادیو و تلویزیونی قادر به معجزه نبوده و نمیتواند باعث حضور فعال و پرشور مردم شود. اگر چنین نبود میبایست هر روز در سراسر ایران شاهد تجمعات میلیونی و به بهانه های مختلف میبودیم. این را همه تلویزیون دارهای راست و چپ امتحان کرده اند. بدون انسانها، بدون شخصیتها و بدون فعالینی که شب و روز در تلاشند تا حرفشان را به گوش مردم برسانند و با انواع موانع و مشکلات اجتماعی و قانونی دست و پنجه نرم میکنند، هیچ جنبش اجتماعی ای نه شکل میگیرد و نه میتواند موجب حضور مردم شود.
کلام آخر اینکه، حضور مردم در این مراسمها قبل از اینکه به قدرت یا نفوذ هر کانال تلویزیونی یا افرادی نامرئی ارتباطی داشته باشد دقیقا و مستقیما به نفوذ و تصمیم واراده انسانهایی بستگی دارد که این جنبشها را هدایت میکنند. خانم احدی یا کار اجتماعی را وارونه فهمیده است یا ریگی در کفش دارد که اینگونه به فعالین واقعی جنبشهای اجتماعی گیر داده و کار آنها را کوچک جلوه میدهد.

21 فروردین 84
mrasouli_2000@ yahoo.com