به تازگی کتابی باعنوان "اين جنگ ما نبود: زنان بوسنيائی خواهان صلح" در باره تجربه زنان بوسنی پس از جنگ، به قلم سوانی هانت در آمريکا منتشر شده است.

سوانی هانت که بعد از سالها همکاری با بنياد های غير دولتی، آشنائی زيادی با نقش زنان در جوامع پساکمونيستی دارد، دراين کتاب تجربه ٢٦ زن بوسنيائی را در تلاش برای بازسازی کشورشان روايت می کند.

اين کتاب که با پيشگفتاری از بيل کلينتون، رئيس جمهور سابق آمريکا، منتشر شده، به نقش ويران کننده جنگ در زندگی اين زنان می پردازد. زنان در روايت هائی دلخراش و شجاعانه از مبارزه برای زنده ماندن و حفظ خانه و فرزندانشان می گويند و از تلاشی سخت برای بازسازی زندگی و جامعه شان.

سوانی هانت در باره اين زنان می گويد: "آنها از نقاط مختلف بوسنی و با زمينه های متفاوت قومی و فرهنگی می آيند اما با همه تفاوت هايشان، وجه مشترکشان اين است که همگی بعد از جنگ آنقدر توانائی روحی داشته اند که کشورشان را بازسازی کنند."

او تجربه اش را در نوشتن اين کتاب چنين بيان می کند: "طی حدود هفت سال، من بارها با هرکدام از اين زن ها گفتگو کردم و به مرور يک نوع ساختار روائی برای ربط دادن داستان هايشان ايجاد کردم که امکان گفتگو را بين آنها فراهم می کرد."

"در اين روايت ها، آنها از تجربه خود را از زندگی در يک جامعه پويا و چند فرهنگی تعريف می کنند که موجی از خشونت يکباره آن را از هم می پاشد."

"به دنبال اين فروپاشی، بعضی از اين زنان از اردوگاه ها سر در می آورند، بعضی ديگر زخمی می شوند يا اعضای خانواده شان به قتل می رسند و عده زيادی از آنها خانه و زندگی خود را از دست می دهند."

خانم هانت يکی از اين زنان را به خاطر می آورد: "من به خصوص هميشه به ياد 'انسودا' هستم که می گفت کاش می توانستم بنشينم و داستانم را از اول تا آخر تعريف کنم اما فرصتش را ندارم. من با اين کتاب سعی کردم داستان 'انسودا' را تعريف کنم و می دانم که اين کتاب تنها در باره بوسنی نيست بلکه درباره شجاعت زن هاست در در همه جای دنيا در دورانی درگيری جريان دارد."

بنيانگذار "زنان در پی صلح"

سوانی هانت همچنين بانی موسسه "زنان در پی صلح"، (Women Waging Peace)- موسسه ای غير دولتی است که برای شرکت دادن زنان در روند صلحجوئی و صلحسازی در جهان تلاش می کند. اين موسسه در سال ١٩٩٩ با سرمايه بنياد هانت ايجاد شده که هدفش حمايت از اقدامات ابتکارآميز و فراگير برای ايجاد تغيير در جوامع مختلف جهان است.

از دستاورد های سازمان "زنان در پی صلح" ايجاد شبکه ای از زنان در نقاط جنگ زده جهان است که به نحوی به کار برقراری صلح و حفظ آن مشغولند.

ايجاد ارتباط بين اين زنان، آشنا کردن آنها با عملکرد سازمان های دولتی و غير دولتی بين المللی، ارائه کارآموزی های لازم و تشکيل گردهمائی و شرکت دادن آنان در روند برنامه ريزی و تصميم گيری برای بازسازی کشورشان، از فعاليت های ديگر اين سازمان است.

"زنان در پی صلح"، همچنين در انجام پژوهشهای گسترده در زمينه فعاليت های زنان در جهت پيش گيری از وقوع درگيری، نقش آنان در مذاکرات دوران جنگ و همچنين در روند بازسازی پس از پايان جنگ فعال است.

مشارکت زنان در تصميم گيری

صنم اندرلينی مدير کميسيون برنامه ريزی "زنان در پی صلح" می گويد اين سازمان با احتمال شروع جنگ در هر گوشه ای از دنيا سعی می کند با زنانی که در آن منطقه فعال هستند آشنا شود، به احتياجات آنان، از قبيل آشنائی با سيستم های بين المللی، پاسخ گويد و پلی بين اين زنان و سازمان هائی که برای برقراری صلح و کمک به افراد جامعه در دوران جنگ تلاش می کنند ايجاد کند.

به گفته او "کار صلح جوئی و صلح سازی را زنان انجام می دهند اما همه جا از شرکت در تصميم گيری ها محروم شده اند در حالی که آنها می توانند بيانگر احتياجات گروه های مختلف جامعه باشند و با شرکت در تصميم گيری ها، به برقراری و دوام صلح کمک کنند."

صنم اندرلينی می گويد از فعاليت های ديگر سازمان "زنان در پی صلح" تحقيق در باره نوع فعاليت های زنان در زمينه برقراری صلح است. او می گويد "ما در اين چند سال اخير گزارش هائی از ممالک مختلف تهيه کرده ايم که بتوانيم در باره کاری که زن ها واقعا دارند می کنند حرف بزنيم و مردم را آگاه کنيم."

خانم اندرلينی می گويد بعد از پايان جنگ در سيرالئون، واقع در آفريقای غربی، پنجاه درصد سربازان دولت بچه بودند و وقتی اين بچه ها، دختر و پسر، به خانه بر می گردند، اين زن ها هستند که اين ها را در خانه قبول می کنند، غذا می دهند، به مدرسه می فرستند، بچه های اين بچه ها را - که بدون تقصير در اين مدت بچه دار شده اند- در خانه نگه می دارند و تلاش می کنند که آنها را به جامعه برگردانند و برايشان آسايش بيشتری ايجاد کنند.

او اضافه می کند: "حرف ما اين است که وقتی سيستم های بين المللی، اعم از بانک جهانی يا سازمان ملل وارد قضيه می شوند، معمولاً دو تا سه سال کار می کنند و پول می ريزند. اما پولی که خرج می کنند و برنامه هائی که می ريزند، به مردمی که واقعا احتياج دارند نمی رسد. نه فقط مردمی که لازم دارند بلکه مردمی که دارند کار اساسی را می کنند هم به اين پول يا اين سياست دسترسی ندارند."

تجربه افغانستان

خانم اندرلينی در باره تجربه يک زن افغان از همکارانش که به دنبال شروع حملات آمريکا به افغانستان برای همکاری با سازمان ملل به کشورش برگشته می گويد چون اين خانم افغان بود و سيستم افغانستان و جامعه اين کشور را می شناخت و با سيستم بين المللی هم آشنا بود توانست به نحوی کمک کند که برای زنان اين کشور قابل قبول باشد.

او می گويد که در حدود شصت در صد جمعيت افغانستان زن هستند و در خانواده بسياری از اين زنان ديگر مردی نمانده و آنها مسئول زندگی مسن تر ها و بچه ها هستند. اما در اين جامعه، زنان نمی توانند با مردان خارجی يا مردان غريبه تماس داشته باشند. به همين دليل، يکی از مشکلات اين است که وقتی سازمان ملل، بانک جهانی و يا دولت آمريکا نماينده می فرستند، اگر تنها مرد بفرستند، اين آقايان هيچگاه نمی توانند با زن ها تماس واقعی داشته باشند و نظريات و خواست های زنان جامعه افغانستان را بشنوند.

به گفته خانم اندرلينی در نتيجه دو نکته مهم بايد رعايت شود: "يکی اين که زن های خارجی در بين اين هيئت ها وجود داشته باشند تا با زنان محلی مستقيما تماس برقرار کنند. ديگر اين که اين سازمان ها هنگام برنامه ريزی و تعيين بودجه به هر صورتی که هست با زنان آن جامعه تماس داشته باشند."

تجربه عراق

خانم اندرلينی که پيش و پس از جنگ عراق با زنان اين کشور در تماس بوده، در باره مشکلات کار با آنان می گويد: "پيش از جنگ، زنانی که با ما در تماس بودند می خواستند که آمريکا صدام حسين را برکنار کند اما تصوری از ميزان خرابی که به بار آمد، لزوم بازسازی گسترده و يا تجربه ای در اين زمينه نداشتند. ما سعی کرديم اين زنان را با گروه های مختلفی که در عراق کار می کردند آشنا کنيم تا از ابتدا، مسائل زنان در برنامه ريزی ها گنجانده شود."

او در باره تاثير نبود امنيت در عراق بر زندگی زنان اين کشور می گويد: "با نا امن بودن خيابان ها، زن ها و دخترهای کمتری می توانند به مدرسه بروند اما از طرف ديگر می بينيم که زن ها تلاش زيادی می کنند و از راه های مختلف با هم در تماس هستند و برنامه ريزی می کنند. وقتی قوانينی وضع می شد که ضد زن بود، زنان عراقی با نمايندگان آمريکا و نمايندگان دولت موقت اين کشور تماس بر قرار کردند و توانستند تغييراتی به وجود بياورند.

"زنان در پی صلح" همچنين با بسياری از زنانی که برای بهبود شرايط زنان در جامعه ايران تلاش می کنند همکاری می کند.