دستگیری محبوبه عباسقلی زاده نگرانی عمیقی را دامنگیر همه ما زنان کرده است. بقول مریم پندارنیک* همه ما برای محبوبه عباسقلی زاده نگرانیم، ولی نگرانی ما به همینجا ختم نمی شود، بی رودربایستی، همه ما نگران خود نیز هستیم!
اولین نکته نگران کننده این است که یک فعال امور زنان دستگیر شده و صرف نظر از اتهاماتی که به وی زده می شود، همه ما می دانیم که او به دلیل فعالیت هایش در دفاع از حقوق زنان به زندان افتاده است. همین کافی است که همه ما حساب کارخود را در زمینه فعالیت های دفاع از حقوق زنان بکنیم... با احتیاط قلم به دست بگیریم، و احیانا غلافی برای این قلم تهیه کنیم...
دومین نکته که باز نگران کننده تر است این که محبوبه عباسقلی زاده چهره ای سرشناس در میان زنان فعال در داخل و خارج از کشور بوده و همچنین چهره ای شناخته شده در مجامع بین المللی زنان به عنوان مدافع حقوق زنان ایرانی می باشد. گستره فعالیت های او از سردبیری فصلنامه «فرزانه» گرفته تا فراهم نمودن امکانات کارورزی برای دیگر فعالین امور زنان واز همکاری در تشکیل کنفرانس های منطقه ای زنان گرفته تا سرپرستی نمایندگان سازمان های غیردولتی زنان در مجامعه فراملیتی، همه و همه زمینه هایی پراهمیت و بنیادین در رشد و گسترش آگاهی و حرکت خودآگاهانه زنان کشورمان را در بر می گیرد. با دستگیری محبوبه عباسقلی زاده، عفو بین الملل فریاد اعتراض خود را بلند می کند، دیده بان حقوق بشر به دفاع از وی بر می خیزد، گروه «تقدم حقوق بشر» کارزار نامه نویسی به مقامات را سازمان می دهد، زنان استاد دانشگاه همراه با نویسندگان و روزنامه نگاران و رهبران سازمان های غیردولتی از سراسر جهان به بازداشت وی اعتراض می کنند، و ... اما او همچنان در زندانی نامعلوم، با اتهاماتی نامعلوم، و در وضعیتی نامعلوم به سر می برد! همین کافی است که همه ما که نه برای نهادهای بین المللی و نه برای عفو بین الملل و نه حتی در سطح کشور خودمان شناخته شده نیستیم، حساب کار خود را بکنیم که اگر ما به بهانه ای دستگیر شویم ...
سومین نکته نگران کننده که اهمیت نکات بالا را به مراتب تشدید می سازد این است که کنش قضایی در این زمینه چنان قوی و محکم بوده که خودبخود به ما تفهیم می شود که هرگونه فعالیت زنان قابل پیگرد است!
این آغاز مرحله خودسانسوری است! روشن است که ما زنانی که آگاهانه بر حقوق انسانی خود پافشاری می کنیم در تعداد هنوز اندک و انگشت شمار هستیم و پشت مان خالی است و بهیچوجه توان رویارویی با پیگرد قضایی بر علیه محبوبه عباسقلی زاده یا هیچ فرد دیگری را نداریم. در واقع، با این مورد مشخص پیگرد قضایی محبوبه عباسقلی زاده می توان گفت که یک طرف با دستگیری یک فعال امور زنان بطور غیر رسمی، محکوم بودن فعالیت های زنان را اعلان نموده است. در نتیجه برای طرف دیگر، یعنی ما، حس «خطاکار» بودن در عمل بشدت اوج گرفته و توسط خود ما پذیرفته می شود! و حالا خودمان نقش دادستان را برای خود به عهده می گیریم: آیا این حرکت من نادرست نیست؟ آیا این مطلب نمی تواند مورد پیگرد قرار گیرد؟ آیا این مقاله نمی تواند سند محکومیتی برای من باشد؟ آیا ...
و کم کم کار به جایی می رسد که براحتی بر مسند قوه قضائیه تکیه داده و برای هر حرکت خودمان جرم تراشی کرده و برای خود حکم محکومیت صادر می کنیم! و پیش از آنکه به خود آییم، در هراس و نگرانی خود زندانی شده ایم.
در واقع لازم نیست همه ما زنان مورد پیگرد قضایی قرارگیریم که فعالیت در زمینه دفاع از حقوق زنان محدود و متوقف شود، بلکه پیگرد محبوبه عباسقلی زاده کافی است که همه ما به کمک دستگاه قضایی شتافته و خود را به خاطر هر عمل کرده و ناکرده مورد پیگرد قرار دهیم.
نکته آخر اینکه محبوبه عباسقلی زاده برای شبکه ارتباط سازی در میان زنان تلاش می نمود و اهمیت آن را درک می کرد. اکنون ما به اهمیت چنین شبکه ای آگاه هستیم، اما افسوس که هریک از ما در زندان های خود ساخته چنان گرفتاریم که دست همدیگر را هم گم کرده ایم، چه رسد به آن که بخواهیم دست همدیگر را بگیریم و ...
* مقاله «براي محبوبه عباسقلي زاده:همه «ما» نگرانيم» نوشته مریم پندار نیک در سایت زنان ایران
سایت زنان ایران
