نفر هرروزه در جهان از بی آبی می ميرند. اين مطلب را رجينا بيرچام که به تازگی به رياست ليگ بين المللی زنان برای صلح و آزادی WILPF انتخاب شد در کنگره امسال اين سازمان در سوئد بيان کرد. کتی پاتينو از بوليوی هنگام سخنرانی خود در اين کنفرانس يک جام آب را بلند کرد و به حضار نشان داد، نيمی از جام آشغال بود. اين آب آشاميدنی مردم شهر او بود. او گفت تنها سه نفر از هر 5 نفر مردم کشور من دسترسی به آب سالم دارند. فقدان آب سالم آشاميدنی يکی از علل اصل مرگ و مير نوزادان در کشور او و در سراسر جهان است.
با وجود اين وقتی اثر موريتسيوکاتلان هنرمند پرآوازه ی ايتاليايی در بی ينال هنر معاصر درسويل اسپانيا به نمايش گذاشته شد، بعضی ها از در اعتراض برآمدند و خواهان آن شدند که مجسمه از نمايشگاه برداشته شود، ميکائيلا ناوارو يک مقام محلی گفت در اين اثر "فوق العاده خشونت وجود دارد". مجسمه بيانگر مرگ کودکان از تشنگی است، چهره مات کودک با چشم باز که از ميله های چوبی آويزان است زندگی تشنه، مرگ زنده را در مقابل چشم بيننده جان می بخشد. و البته انسان را به ياد خشونت سنگدلانه ی ناظر ,بی طرف, می اندازد. آيا همين خشونت است که اعتراض بر انگيخته است، يا شکست سکوت در برابرخشونت " اعدام " بدون حکم روزانه 6300 نفر در جهان ؟
خانم ناوارو گفت کودکان اين اثر را می بينند و برای آن ها مناسب نيست. اما جونا آيزپورو مدير نمايشگاه از برداشتن مجسمه خودداری کرد.خانم آيزپورو گفت کار هنرمند اين نيست چيزهای قشنگی بسازد تا مردم راضی شوند. هنرمند بايد بر نقاط حساس انگشت بگذارد.و خود کاتلان گفت پس اين همه خشونت که روزمره صورت می گيرد و هر روز در تلويزيون به نمايش گذاشته می شود، چه؟
تم نمايشگاه "لذت رويا"ست وهدف آن تجليل از شکوفايی هنر مدرن. و مجسمه، 10 سالگی خود کاتلان است. کاتلان به رپوبليکا روزنامه اسپانيايی گفت روياهای کودکی آينده شما را می سازند و ضربه ای که به رويای کودک وارد می آيد تاثير عميق بر جا می گذارد.
کاتلان به مدرسه هنر نرفته است. هنرمند 44 ساله ازمسير کار در اعماق اجتماع خود را جلو کشيده است. او به عنوان باغبان، پرستار، آشپز، و حتی متصدی کفن و دفن کار کرده است. او نخستين کارهای خود را اثاث خانه خود شروع کرد و بلافاصله مورد توجه طراحان مبلمان - حرفه ای با بازار بسيار خوب در ايتاليا قرار گرفت اما طراحی مبلمان او را راضی نمی کرد و به هنر روی آورد.
آن خشونت ها لابد بر نقطه حساس انگشت نمی گذارند. دور و غيرواقعی به نظر می آيند و در هرحال سهم بيننده را در تحمل خشونت به رخ او نمی کشند. خانم ناوارو حق دارد. اکثريت مردم دوست ندارند زياد خبرهای غم انگيز بشنوند، حداقل آن ها که به آب دسترسی دارند زياد حوصله شنيدن قصه تشنگی را ندارند، و آن ها که در صلح زندگی می کنند ظرفيت محدودی برای شنيدن مصيبت جنگ زدگان دارند، و آن ها که در آزادی زندگی می کنند، حوصله شان از شنيدن رنج در استبداد زيستن سرمی رود...دردمند بايد خود به فکر درد خود باشد.
و هنرمندان، روشنفکران و نويسندگان؟ تعداد زيادی � بايد به فکر دست و پا کردن مشتری با خود باشند. پس همراه جريان می روند - جذاب و سرگرم کننده و کوتاه بنويس وبساز، تا بازار" گرمی " داشته باشی.اگر بی مايه باشد بهتر، دردسرش کمتر است.
اما افکار پيشرو را متاسفانه اکثريت نمی سازند، آن ها که چشم اندازهای بزرگ تحول رابه نمايش می گذارند در ميان روشنفکران هميشه در اقليت قرار دارند.
تم نمايشگاه "لذت رويا"ست وهدف آن تجليل از شکوفايی هنر مدرن. و مجسمه، 10 سالگی خود کاتلان است. کاتلان به رپوبليکا روزنامه اسپانيايی گفت روياهای کودکی آينده شما را می سازند و ضربه ای که به رويای کودک وارد می آيد تاثير عميق بر جا می گذارد.
کاتلان به مدرسه هنر نرفته است. هنرمند 44 ساله ازمسير کار در اعماق اجتماع خود را جلو کشيده است. او به عنوان باغبان، پرستار، آشپز، و حتی متصدی کفن و دفن کار کرده است. او نخستين کارهای خود را اثاث خانه خود شروع کرد و بلافاصله مورد توجه طراحان مبلمان - حرفه ای با بازار بسيار خوب در ايتاليا قرار گرفت اما طراحی مبلمان او را راضی نمی کرد و به هنر روی آورد.
کارهای او ترکيبی است از مجسمه سازی و نقش آفرينی. آثار او ارزش های پذيرفته شده سيستم را که بيدادی مخفی را در خود پنهان کرده به چالش می طلبد، اما او ميداند بخشی از سيستم است و نميتواند آن را سرنگون کند. طنزتند، هزل، و صحنه آفرينی های غير عادی و تکان دهنده شيوه ای است برای جلب توجه بيننده به هزل نهفته در خود واقعيت.در ماه مه او با به دارکشيدن سه مجسمه در يکی از خيابان های ميلان که پذيرش قتل در ملاء عام را نشان ميداد غوغا برپا کرد. مردی مدعی شد با ديدن مجسمه ها که واقعی به نظر می آمد غش کرده و به زمين افتاده و دچار ضربه مغزی شده است. مجسمه پاپ که سنگ آسمانی او را با صليبی که در دست دارد به زمين افکنده، و نشان دهنده فاجعه پذيرش قربانی است، هيتلری که زانو زده و در حال دعا اخلاق ريا را به نمايش می گذارد، ميز بازی فوتبال که آدمک های به اعدامی ها شبيه اند ايستاده برزمين فوتبال وبسياری ديگر از کارهای او توسط منتقدان تحريک آميز خوانده شد، اما در عين حال نمايشگاه های متعدد در اروپا و آمريکا را ترغيب به نمايش آثار او کرد.
با شهرت روزافزون کاتلان انتقاد از او هم به اين جهت تمايل پيدا کرد که شيوه ی تحريک آميز او خود وسيله ای است برای بازاريابی و تجارت با هنر يا به بيان روشن شارلاتانيسم.
قضاوت با بيننده است، به هر حال هنر بعد از آفرينش به بيننده تعلق دارد و تماشاگر خود هنر را دوباره تفسير و خلق می کند، اما هرچه باشد گرايش رو به رشد هنرمندان به اين سبک نشان دهنده يک تحول و اعتراض است به بيدادگری هاو رياکاری هايی که در خود سيستم نهادينه شده و از اين رو تحمل می شود. قبلا نمونه های متعدد آن در همين ستون روشنگری به نمايش گذاشته شده است. اگر شارلاتانی هم در اين ميان پيدا شود، اين حقيقت را تغيير نمی دهد.
اما اگر کسی نسبت به راه اين هنرمندان ترديد دارد، راه های عادی تری هم هست.
و يک کنگره
دردمند بايد خود به فکر درد خود باشد. و به گفته لارا سانتينا که از آمريکا در کنگره ليگ بين المللی زنان برای آزادی و صلح WILPF شرکت کرده بود در اين کنگره هيچ کس ترديد نداشت که آب مساله زنان است.ودر اين جا چکيده ای از گزارش کنگره اين زنان راکه نمی خواهند ناظر" بی طرف" مرگ تشنگان در جهان ما باشند ميخوانيد:
از نظر کلاسيک تامين آب مسووليتی بر عهده زن بوده است و حالا در بعضی از کشورها زن ها هستند که تهيه وحمل آبی را که در خانه مصرف می شود برعهده دارند، چون آن ها هستند که کار شستشو، نظافت، پخت و پز و حمام کودکان را برعهده دارند.
آب در اختيار کيست؟ که به آن نياز دارد؟ که مالکيت آن را در اختيار دارد؟ آيا آن قدر پاک هست که بتوان آن را آشاميد؟ آيا ذخيره آب ما رو به پايان رفتن می گذارد؟ اين ها مسايلی بود که وقت کنگره را در طول يک هفته به خود اختصاص داد. 300 زن از 31 کشور جهان اين مسايل رابه بحث گذاشتند. کنگره درنوعی آموزشگاه بنام مدرسه عالی مردمی در کونگ الو سوئد برگزار شده بود. اين نوعی مدرسه ويژه در سوئد است که تحت عنوان مدارس خلقی يا با حمايت دولت فعاليت می کنند و افراد بزرگسال در طول زمستان در اين مدارس درس می خوانند. مدارس مزبور فاقد ساختارند، در آن ها امتحان گرفته نمی شود، برنامه تحصيلی ازپيش تعيين شده ندارندو به کسی درجه نمی دهند. جايی است برای آموزش جمعی و نو کردن دانش. 350 عدد از اين نوع مدارس در سوئد وجود دارد.مکانی مناسب و الهام بخش بود برای کنگره قديمی ترين سازمان زنان برای صلح و عدالت در جهان.
و در کنگره هر چه که بيشتر حقايق مطرح و معلوم شد که بر سر آب جهان عليرغم کميابی شديد چه می آيد و چه سياست هايی در مورد آن به اجرا در می آيد جو داغ تر شد . نقطه عطف زمانی بود که درباره تصميم سازمان ملل در بيش از يک دهه قبل صحبت شد.
در سال 1991 سازمان ملل با زور شرکت های بين المللی و سازمان تجارت جهانی اعلام کرد آب نياز بشر است و نه حق او، و منظور از اين تصميم آن بود که اکنون شرکت های بين المللی ميتوانند آب را به منظور بدست آوردن سود به خريد و فروش بگذارند. لورا سانتينا می گويد تمام زنانی که او با آن ها صحبت کرد با اين تصميم سازمان ملل مخالف بودند و اعتقاد داشتند آب يکی از با ارزش ترين منابع زمين و حق بشر است و همه مردم بايد، برای مصرف و نه برای سود جويي، حق برابر در دسترسی به آن داشته باشند.
عليرغم سيل و خشکی دايمی بيشتر مردم جهان وجود آب را يک امری مسلم می دانستند تا در قرن 21 که رشد جمعيت، آلودگی محيط زيست، صنعتی کردن، نظامی گری و خصوصی کردن کمبود گسترده کنونی را ايجاد کرد.
زنان کشورهای توسعه نيافته در کنگره فاش کردند که محصولات کشاورزی که با دستکاری ژنتيکی در آمريکا تهيه شده وبه کشورهای در حال توسعه تحميل می شود، در عمل به فاجعه آبياری انجاميده است. محصولات بومی مقاوم در برابر خشکسالی با اين نوع محصولات که به آب زياد نياز دارند عوض شده اند. رودخانه ها قبل از رسيدن به اقيانوس خشک می شوند. همين طور شيوه های قبلی آبياری که قابل دوام بود با متدهايی عوض شده اند که نياز به زدن چاه عميق و سدهای بزرگ دارد تا کمبود آب را جبران کند، آن هم به به نسبت دو عدد در روز در طول يک دوره50 ساله !
چندين نماينده خاطر نشان کردند که در بسياری از کشورها، آلودگی صنعتي، سم های گياهی و سم های ضد حشره به عواقب وخيم و گسترش بيماری های خطرناک از جمله سرطان و نقص جنين منجر شده است. لتيسيا پل دو فلورس از السالوادور گفت : 94 درصد رودخانه ها، درياچه ها و آب های سطح و زير زمينی ما آلوده است. بالا بودن مرگ ومير به علت آلودگی آب بويژه در مناطقی است که سيستم ايمنی مردم به علت شيوع HIV/AIDSضعيف شده است.
فقط کشورهای فقير نيستند که مساله آب دارند. در ايالات متحده علاوه بر اسراف در مصرف آب يک مساله بسيار وخيم آلودگی به مواد راديو اکتيو به علت سالهای دراز توليد پلوتونيوم برای ساختن سلاح های هسته ای و افزايش مواد زائد حاصل از آن است که اکنون رودخانه ها و جويبارها را آلوده کرده است.اسراف د رمصرف آب هم چنين در مورد استراليا گزارش شد که سرانه مصرف آن در جهان بالاترين است.
خصوصی کردن آب يک مشکل بزرگ است. شرکت های فرانسوي، آلماني، آمريکايی به بارون های آب تبديل شده اند. يک شيوه معمول کار آن ها اين است که آب را از جوامع فقير می خرند و دربطری ريخته و به مصرف کننده آمريکايی می فروشند و از اين طريق جوامع فقير را دچار کم آبی می کنند. آن ها هم چنين حق آب را در اين جوامع می خرند و بعد آب را گران به خود آن ها می فروشند. شرکت های خصوصی نه به فکر تامين آب در دراز مدت هستند، نه به علت گرانی هزينه به زيرساخت های لازم می پردازند.
کنگره زنان تاکيد کرد خود جوامع مردم بايد مسووليت حفظ آب خود را بر عهده بگيرند. ان جی او ها و دولت ها يی که سرمايه گذاری و برنامه ريزی مناسب دارند می توانند تکنولوژی و قوانين و منابع مالی لازم را بسيج کنند، مثلا طبق گزارش لوراسانتينا در سوئد آب حق عمومی و برابر برای همه است و برای مصرف خصوصی طبق قانون رايگان است. هم تامين و هم تصفيه آن قانونا وظيفه شهرداری هاست و آن ها اجازه ندارند برای سود از آن استفاده کنند، و اين کشور با اين که آب فراوان دارد ولی قوانين جدی برای حفظ آب و سالم نگه داشتن آن و يک سياست recycling پيشرفته دارد.
اما اين استثناء است وتاکيد کنگره اين بود که خود مردم بايد در فکر آ ب خود باشند.
هم اکنون بسياری از سازمان های توده ای در سطوح محلی در تلاشند و جوامع آن ها آب خود را پس می گيرند و قوانين ودولت ها را مجبور می کنند قوانين ناظر بر آلودگی کشاورزي، صنعتي، نظامی و تامين زير ساخت وسايرضروريات برای حفظ آب منطقه را تصويب کنند.
دولچی دو سيلوا از سريلانکا گفت ما در برابر بازار بين المللی که به تشويق بانک جهانی می خواهد آب ما را به کالاتبديل کند مقاومت می کنيم. ما کارزارهای بزرگ برای حفظ آب منطقه بر پا کرديم، ائتلافی از 300 گروه زنان و ان جی او و سازمان های کشاورزی و افراد را فراهم کرده ايم و با خصوصی کردن آب سريلانکا مبارزه می کنيم.
در بوليوی کارزارعليه خريد حق آب به شرکت بچل، در کلمبيا کارزارKiller CokeوBoycott Coke،در کنتاکی آمريکا کارزارBluegrass FLOW،ودر ميشيگان کازار عليه خريداری حق آب توسط شرکت نستله از جمله اين کارزارهاست.
وزنان با اين تاکيد که هر اجتماعی بايد خود به فکر آب خود باشند و کنگره زنان برای صلح و آزادی از اين تلاش حمايت می کند، کار خود را بعد از يک هفته پايان دادند.
