تا چهارشنبه چیزی نمانده است. چیزی نمانده که دختر نوجوان و بیدفاع فاطمه این تنها پشتیبان خود را هم در زندگی از دست بدهد. او مادری داشت که برای دفاع از فرزندش در برابر تجاوز ناپدری معتاد از جان خود مایه گذاشته. مردی که بنا بر عرف و شرع و دین و قانون و انسانیت و هر چیز دیگری که بتوان تصور کرد، به گناه زنای با محارم، به جرم قصد تجاوز به کودک تحت سرپرستیش، به جرم باختن او در قمار و قصد واگذاریش به دیگران، می بایست از حقوق اجتماعی خودش محروم شود. مردی که اگر فاطمه در سکوت تجاوز او را به دختر خودش پذیرفته بود، اکنون می توانست به ادامة سکوت او مطمئنتر باشد، زیرا مادر فاطمه ناچار می شد برای حفظ آبرو به سکوتش ادامه دهد، زیرا اگر سکوتش را بعداً می شکست، چه کسی باور می کرد که قربانی تجاوز نه به میل خود، که به اجبار تن به رابطة نامشروع داده است؟ فاطمه می دانست که اگر مقاومت نکند، کار دخترش به کجا می کشد. می دانست که فرداست که دست به دست میان معتادان و قماربازان بچرخد تا شاید سال دیگر که شانزده سالش شد، مانند عاطفة شلنزده ساله بر طناب دار رقص مرگ کند تا عبرت دیگران شود که تن به سکوت می دهند. تن در دادن یا تن درندادن؟ سکوت یا دفاع از خود و جگرگوشة خود؟ در سرزمین ما فرقی نمیکند. انتخابی برای زنان نیست: فقط می توان انتخاب کنند که اولش بمیرند - یعنی قبل از تجاوز و به جرم دفاع از خود در برابر تجاوز- یا آخرش، بعد از اینکه کار به جای باریک کشید و رسوای خاص و عام شدند( یعنی بعد از تجاوز و دست به دست شدن، به جرم قساد و تنفروشی)!

با شما هستم! با شما که به همین راحتی حکم اعدام برای فاطمه صادر می کنید! آیا برایتان مهم نیست که دختر فاطمه، پس از اعدام مادرش، بی کس و بی پناه به همان کسانی برسد که او را برسر میز قمار از ناپدریش برده بودند؟ اگز مهم نیست و بر اعدام فاطمه پافشاری می کنید، چند وقت بعد، به هنگام انداختن طناب دار به گردن دخترش، به یاد بیاورید که این دسته گل را خودتان به فاضلاب داده اید.
گروه زنان هماوا: نیره توکلی

10/11/2004