می نويسم تا جلسه ۵ ام از سلسله نشست های NGO های زنان را فراموش نکنم.
اصرار دارم هدف هايمان را فدای محدوديت ها نکنيم.
پس از من کسی می گويد:NGO ها حتی يک اتاق هم ندارند؛ برای اين مشكل چه بايد بکنيم؟
می گويم که نبايد زمان را هدر دهيم …
به حركت هاي اخير مجلس و برخوردهايي كه با جوانان هم سن و سال من در خيابان ها مي شود اشاره مي كنم...
کسی با خونسردی جواب می دهد: بالاخره تابستان تمام می شود و اين مسايل هم می گذرد ...
فرد ديگري درباره راه حل مي پرسد...
موضوع نامه و امضا و عمل هماهنگ را مطرح مي كنم...
باز هم در نهايت مي شنوم كه : نتيجه نمي دهد...
و ديگري مي گويد : ما بايد كار فرهنگي دراز مدت بكنيم.
برخي فكر مي كنند بحثي انحرافي مطرح كرده ام و اين طوري مسائل زنان در حاشيه قرار مي گيرد، شايد درست نتوانسته ام منظورم را بيان كنم. اما من فقط مي خواهم بگويم نسبت به اتفاقاتي كه در ارتباط با پوشش زنان در حال رخ دادن است بي تفاوت نگذريم. اين حاشيه است؟
برخي ديگر فكر مي كنند چون جوان هستيم، دنبال كار عملي هستيم و نه فرهنگي ...
...به هر حال پيشنهاد من پذيرفته نمي شود. حتي گزارش ارائه شده در تريبون فمينيستي هم به اين موضوع اشاره نمي كند.
همين و تمام.
تريبون فمينيستي ايران