فروم سازمان هاي غير دولتي آسياي آزاد پکن+10 در روز 30 ژوئن 2004(10 تير 1383) گشايش يافت. گردهمايي در دانشگاه مهيدال واقع در سالايا (حوالي شهر بانکوک) تايلند بود و تا 4 ژولاي ادامه يافت. و از اهداف مشخص آن تحليل تلاش هاي انجام گرفته در سراسر سالهاي معطوف به پلتفرم پکن +10 بود.
براي جشن دست آوردهاي به دست آمده در اين سالها ؛ زنان ، فعالانه بر روي انجام کامل BPFA)Beijing Platform for Action) ، شناخت اختلافات موجودي که کار بر روي آنها مورد نياز است و رويارويي با مسائلي که به طور مستقيم به زنان مربوط مي باشد، کار کرده اند.

روز اول فروم سازمان هاي غير دولتي آسياي آزاد پکن+10:

در جشن افتتاحيه، رايزن مخصوص شاه تايلند، از شاه براي برگزيده شدن کشور تايلند براي چنين کنفرانس مهمي که مورد استفاده زنان جهان مي باشد، قدرداني نمود. پرنچاي ماتانگکاسومبات، رئيس دانشگاه مهيدال نيز از اينکه اين دانشگاه به عنوان محل ميزباني فروم انتخاب شده، تشکر نمود. سپس گزارش کميته ميزباني فروم، توسط پادوي تانوتاي ايراد گرديد.
گزارش بيان داشت که چنين گردهمايي هايي محصول درست همگرايي منطقه اي مي باشند. گزارش به اين توجه داشت که گروه ها و نسل جديد فمينيست بايد خودشان را ملزم به ادامه کار نمايند. بنابراين اين فروم، همگرايي نسل جديد و قديم با تعهداتشان مي باشد.
دکتر پاتريشيا ليکوانان، رئيس فروم، ضمن خوش آمدگويي به شرکت کنندگان بيان داشت که اين فروم راهي براي نگاه به موقعيت هاي خاص پيشين و همچنين پرشي به جلو است. او سپس افزود که مجموع منطقه آسياي آزاد، بايد پکن را زنده نگه دارد.
بعد از جشن افتتاحيه، اعتراض کوچکي در جلوي ساختمان اداري محل دبيرخانه رخ داد. اين اعتراض يک رالي براي مدافعان حقوق بشر زنان که خودشان نيز مورد تعرض قرار گرفته بودند، بود. در اطراف اين رالي، چند تن از نيروهاي پليس نيز حضور داشتند. اين رالي بخشي از جنبش جهاني درباره کمپين بين المللي "حمايت از مدافعان حقوق زنان" بود که جريان آن توسط زنان آسياي آزاد در قانون و توسعه (APWLD) سازمان دهي شده بود.
در طي روز اول، کارگاه هاي به خصوصي به طور همزمان با نام هاي
"لابي گري و فرآيند پکن+10" توسط ديده بان زنان آسياي آزاد (APWW)
"جريان غالب جنسيت: يک داستان واقعي" توسط ديده بان آسياي جنوب شرقي (SEAWATCH)
"تضمين مشارکت معني دار جوانان و داخل کردن مشارکت آنها در فرآيندهاي ++ پکن و قاهره" توسط شبکه جوانان آسياي آزاد (NAPY) برگزار گرديد.
فستيوال فيلم هاي کوتاه با يک فيلم بلند از ايران به نام "زندان زنان" (نويسنده و کارگردان : منيژه حکمت) و فيلم کوتاه " زماني که در خيابان ها قدم مي زنيم" محصول بنگلادش و تهيه شده توسط اتحاد جهاني عليه قاچاق زنان (GAATW)، آغاز به کار کرد. سازندگان فيلم ها هر کدام سخنراني کوتاهي بعد از نمايش فيلمشان ايراد نمودند.

روز دوم فروم سازمان هاي غير دولتي آسياي آزاد پکن+10:

در روز دوم تاثيرات پي آمد ايدئولوژي پدرسالاري در قدرت بر زندگي زنان (مانند پيمان ناميمون دولت و مذهب و الزامات جهاني شدن) به بحث گذاشته شد.
در اين روز گفتگويي در ارتباط با مشکلات مشابه زنان سراسر جهان که داراي اختلافات جزئي در مفاهيمي چون فرهنگ و شايد مذهب مي باشند، صورت گرفت. اولين plenary با عنوان " تحليل دستاوردهاي زنان. رويارويي با مسائل زنان" نام داشت و سخنران اصلي آن پاتريشيا ليکوانان از فيليپين، دورنمايي از دستاوردهاي زنان طي سالهاي پيشين ارائه نمود. وي گفت که همه اين دستاوردها از مکزيکو ( 1975 اولين کنفرانس جهاني زنان) جايي که بر مسائلي چون خشونت و تبعيض عليه زنان تاکيد فراواني بود، شروع شده است.
پکن در سال 1995، بزرگترين کنفرانس جهاني تا به آن روز را در برگرفت. کنفرانس با ارائه يکي از کاملترين سندها به پايان رسيد. يکي از فرآيندهاي حساس اين رويداد، فرآيند همکاري و مشورتي بود که توسط جنبش جهاني زنان براي پيشبرد اهدافشان در پکن به وقوع پيوست.
چه چيزهايي را ما در اين سالها به دست آورده ايم؟
طبق گفته دکتر ليکوانان تقريبا هم اکنون در همه کشورها تشکيلاتي در حوزه ملي زنان براي اجراي BPFA وجود دارد. خشونت جنسيتي از طريق مورد توجه قرار دادن وسيع مداخلات واحدهايي چون پليس ويژه که با جنايت هاي جنسي سر و کار دارند، کنترل شده است. تقريبا تمامي کشورهاي منطقه قوانين خشونت عليه زنان را براي حفاظت بيشتر از زنان، ايجاد و يا قوانين قديم را اصلاح نموده اند. اطلاعات بهداشت باروري جمع آوري شده و در منطقه تمرکز بر روي HIV افزايش يافته است.
جنبش زنان در طي سالها، با ايجاد پيوندهاي بيشتر در سراسر مرزها و اتخاذ برنامه هاي طولاني مدت براي نظارت بر ارتباطات ناهموار قدرت بين زنان و مردان، خود را تغيير داده است.
اکنون درک بيشتري از سياست هاي شناخته شده که در آن بسياري از جنبه هاي تبعيض عليه زنان با مواردي چون تبعيض نژادي ، قومي، سن، طبقه، مذهب، زبان، مهاجرت يا پناهندگي سياسي در هم آميخته شده است، وجود دارد.
هنگامي که دکتر ليکوانان گفت با وجود اينکه موارد زيادي تجليل شده است، هنوز رشد و ماندگاري مشکلاتي نظير فقر، جهاني شدن، قانون دستمزد براي زنان، کاهش امنيت غذايي (مانند تغيير سياست کشاورزي به سمت صدور محصولات کشاورزي )، کاهش خدمات اجتماعي و تحصيلات ابتدايي وجود دارد. او در پايان عنوان داشت تا هنگامي که دليلي براي تجليل باشد چالش هاي زيادي هم پيش رويمان است.
Plenary با سخنراني دکتر هيسو شين از کره - صاحب کرسي کميته سرپرستي اجراي پيمان نامه رفع همه اشکال تبعيض عليه زنان (CEDAW)- ادامه يافت. وي يادآور شد که يکي از دستاوردهاي مهم در طي 10 سال گذشته، تاسيس دادگاه جنايي بين المللي (ICC) که جنايت هاي عليه بشريت را محاکمه مي کند، بوده است. جنايات جنسي چون تجاوز جنسي، بارداري اجباري، ختنه يا سقط جنين اجباري، به عنوان جنايات عليه بشريت تلقي مي شوند. دکتر نورگل جاناوا از قرقيزستان اشاره به اين داشت که استعدادهاي شبکه زنان براي ايجاد جنبش بين المللي زنان در منطقه افزايش يافته است. به اعتقاد وي، تعهدات دولت ها براي تقويت پيوندهاي بين موسسات، رسيدگي به فعاليت هاي ديده باني منطقه اي ، ايجاد و حفظ جريان اطلاعات از طريق يکديگر و ايجاد جوي سياسي و عقلاني براي درگيري آکادميک ها، تصميم گيرنده ها و رهبران گروه هاي زنان، ظرفيت بالايي يافته است .
دکتر پاوادي تانگوساي از تايلند، سخنران بعدي، ادامه يافتن ديده باني اهداف توسعه هزاره (MDGs) را لازم دانست. اهدافي که توسط UN براي کنترل فقر، اختلاف جنسيت در آموزش، ارتقا برابري جنسيتي و قدرتمند کردن زنان، کنترل بهداشت مادري، مبارزه با ايدز و گسترش مشارکت جهاني براي توسعه به وجود آمده اند.
دکتر وسنا گريفن، به طور خلاصه عنوان نمود که تا هنگامي که جنبش زنان از طريق شبکه سازي، گامهاي بزرگي برداشته ، نياز به کنترل ضعف هايش نيز دارد.
پلنري دوم درباره زمينه مذهب و اينکه چگونه حکومت ها از آن به عنوان ابزاري عليه زنان استفاده مي کنند تحت عنوان " زنان آسيايي در جوامع مسلمان: ديدگاه ها و کشمکش ها" با سخنراني فريدا شهيد از پاکستان و سخنراني هاي کوتاه رشيده شعيب از مالزي، محبوبه عباسقلي زاده از ايران، مزدا ماها از اندونزي و شهناز کيماز از ترکيه برگزار گرديد.
اين سخنرانان مثالهايي را از انواع فشارهايي که زنان کشورشان به نام مذهب متحمل شده اند، مانند انقياد تمايلات جنسي، تاکيد قدرت سياسي بر زنان، قانون استفاده از پوشش هايي چون نقاب، فقدان صداي زنان جوان مسلمان و نظاير آن، ارائه نمودند.
آن هايي که دولتشان در حال تغيير و اصلاح است نا اميدي خود را از وارد نکردن زنان در فرآيند اصلاحات توسط دولتمردان بيان داشتند. بنابراين پيشنهادي با اين عنوان مطرح گرديد که بايد به سازمان ملل پيامي داده شود مبنا بر اين که مذهب نبايد سد راه پيشروي زنان قرار گيرد.
فريدا شهيد عضو شبکه بين المللي " زندگي زنان تحت قوانين مسلمانان" (WLUML) عنوان داشت که برچسب خوردن به عنوان مسلمان يا مدعي آن، اغلب زنان و مسائلشان را از هم جدا مي کند. در نطق او بيش از 500 نفر حضور داشتند. وي در رد چيزي که آن را داراي دو بخش انتخابات و تعاريف مبتني بر مذهب که توسط مسلمانان بنيادگرا و جهان غرب ( هدايت شده توسط امريکا) حمايت مي شوند، مي دانست؛ سخن گفت.او گفت اين ساختار براي جنبش زنان به کار گرفته نمي شود. آنها تنها براي جداکردن ما و کاستن توجه از مسائل واقعي به خدمت گرفته مي شوند.وي بيان داشت 1.2 بيليون نفر – نيمي زنان – که جهان اسلام را مي سازند بوسيله ساختارهاي اجتماعي و طبقه اي ، نظام هاي سياسي و فرهنگي، قومي و نژادي، طبيغت، منابع اقتصادي و فني، تفاوتهاي تاريخي و هم چنين فرقه تقسيم شده اند مسلمانان در آسيا – همانند هر جاي ديگر – نمي توانند حتي بر يک مبناي حقيقي که چه کسي مسلم است يا نه توافق داشته باشند. بايد روشن کنيم که بخش هاي مذهبي - سياسي و گروه هاي نظامي که فقط پوشش زنانه را حامل اسلام مي دانند، جنبش هاي مذهبي نيستند بلکه جنبش هاي سياسي اند که قصد به دست آوردن قدرت سياسي در اجتماع، در سطح ملي يا بين المللي، را دارند. در اين بازي قدرت، استراتژي اصلي آنها ، منحصر کردن مباحث مذهبي و تحميل آن بصورت تنها چارچوب مشروع براي همه مباحث سياسي و اجتماعي مي باشد. آنها مردم را بوسيله سرکوب صداهاي مخالف – از جمله صداهاي مذاهب ديگر – کنترل مي کنند. آنها مردم را تهديد به سکوت در برابر هر مخالفتي با نظراتشان مي نمايند و هر مخالفت خيانتي عليه مذهب و دين تلقي مي شود. و با خشونت هر اختلاف عقيده اي شکست مي خورد. سخنراني شهيد تحسين جمع را برانگيخت و سوالات بسياري را موجب شد.
رشيده شعيب از مالزي، با صحبت هاي فريدا از لحاظ عدم هماهنگي و وجود تنوع در جوامع مسلمان موافق بود. او متذکر شد که گرايش به سمت اين ديدگاه تا اندازه اي براي جوامع مسلمان بي فايده مي باشد زيرا موسسات سرمايه گذاري مي توانند از آن براي کاهش تنوع استفاده کنند.
محبوبه عباسقلي زاده از ايران تصويري از زنان کشور خود ارائه نمود. وي از خواسته هاي زنان اسلام گرا، مسلم،سکيولار و جوانان سخن گفت و عنوان داشت که " سايه نظام پدر سالاري در زندگي خصوصي و عمومي که توسط باورها ورفتارهاي منتسب به دين وسنت پاسداري مي شود، و به شکل يک اراده فعال در همه زمينه ها حاکم است . به همين جهت مساله زنان درايران، اگرچه مانند مساله زنان در بسياري كشورهاي ديگر، مساله اي تاريخي وفرهنگي به شمار مي رود اما طي سالهاي گذشته به جهت در هم تنيدگي با اسلام سياسي، پيچيده گي هاي بيشتري پيداركرده است. طي سالهاي گذشته با تركيب شدن مشكلات تاريخي- فرهنگي. و بنابراين مسئله زن در ايران تنها يک مقوله آميخته با توسعه نيست بلکه بشدت يک موضوع سياسي بوده و با اسلام گرايي سياسي عجين شده است . جنبش زنان در ايران هر چند که چند صدايي و متنوع است ، اما به دليل چالش هايي که در مسير احقاق حقوق بشر زنان و کسب برابري و عدالت دارد بشدت زنده و فعال است .جنبش زنان در ايران براي کسب هويت مستقل خود با دو نوع "ديگري" مواجه است : "ديگري خارجي" يا بنيادگرايي غربي و "ديگري داخلي" يا بنيادگرايي اسلامي . زنان مسلمان مدرن در تعريف از هويت خود ، معتقدند مسلماني بخشي از هويت آنهاست. آنها مي گويند: "ما بنا نداريم با اسلام بجنگيم ، بلکه خواستار اجراي همان عدالت اسلامي و انساني اي هستيم که خداوند در قران به آن وعده داده است؛ اما عدالتي متناسب با نيازهاي زنان اين عصر "
مزدا ماها از اندونزي نيز شباهت هايي را با وضعيت ايران پيدا کرد، نه تنها به دليل بنيادگراهاي غربي و مسلمان و قدرتي که براي اداره کردن کشورهايشان مناسب است بلکه همچنين به دليل استفاده از مذهب و آموزه هاي مذهبي براي به حاشيه راندن رفاه زنان . قرآن، کتاب اسلام، در آموزه هاي ارتباطات بين مردان و زنان بسيار توانمد است، ولي هيچ کس بيان نکرده به زنان که کدام يک از اين آموزه ها از طرف خدا جاري شده يا محصول استدلالات علما يا مردان مسلمان سالخورده است. او تاکيد داشت که ما بايد آموزه هاي اسلام را بازسازي کنيم و آنها را به طور صحيح منتشر کنيم. وي افزود که ممکن است چنين چيزي به بهبود جامعه پذيري زنان و مردان ياري رساند و راهي باشد تا آنان نقش هايشان را در جامعه اسلامي ببينند.
شهناز کيماز از ترکيه با صدايي رسا خواهان جستجوي راهي براي زنان مسلمان بود تا نيازهايشان بگونه اي توزيع شود که آنها را به سطح بالاتري به پيش راند. وي سپس از تلاش هاي زنان فعال کشورهاي اسلامي براي تضمين لحاظ شدن حقوق زنان در قوانين کيفري و مدني، ياد نمود.
رسانه ها به عنوان محوري در جعل و توجيه هويت ها شناخته شده اند. زيرا گروه هاي مذهبي – سياسي محافظه کار عامل موثري در کاربرد رسانه ها براي ترساندن مسلمانان و جاودانه سازي تصورات قالبي افراد مي باشند. ( به همان صورتي که نيروهاي اپوزوسيون از آنها استفاده مي کنند.)
اين مسائل در کارگاه ها و مناظره هاي گوناگوني که بعد از ظهر روز دوم برپاشدند مطرح گرديد. به ويژه در کارگاهي با عنوان " ديدگاه هاي فمينيست هاي جديد در بهم پيوستگي رسانه ها و ICTs با جهاني شدن اقتصادي، بنيادگرايي و ميليتاريسم" که توسط ISIS برپا گرديد.
سخنرانان اين کارگاه پيوش انتوني از " IT براي تغيير در هند" نجمه صديق از "شرکت گاه" و راجي نيکل از ISIS بودند. بيشتر افراد حاضر گرايش به رد انحصارطلبي رسانه هاي داراي شخصيت حقوقي و تاثير فرهنگي کشورهاي قدرتمند در ملت هاي کمتر پيشرفته اي( که آشکارا فرهنگ بومي آنها در تهديد محو شدن مي باشند)، داشتند. چيزي که در اين ميان قابل توجه است غايب بودن زنان منطقه آسياي آزاد از موقعيت هاي تصميم سازي درون ساختارهاي رسانه ها و ICT مي باشد. بنابراين مدافعان زنان، خواستار فضاي بيشتر در روابط لابي گري در سازمان ملل شدند.
کارگاهي نيز با عنوان " زنان شاغل در رسانه ها" توسط مرکز کارورزي سازمان هاي غير دولتي از ايران برپا گرديد که در آن فريبا داودي مهاجر و ليلا موري به سخنراني پرداختند و عکس هايي نيز از زنان و دختران مناطق مختلف ايران در رسانه ها به نمايش درآمد.

روز سوم فروم سازمان هاي غير دولتي آسياي آزاد پکن+10:

مسائلي که بر زندگي شخصي، سياسي، اجتماعي و اقتصادي زنان سراسر جهان تاثير گذار بوده، در سومين روز فروم در تايلند به بحث گذاشته شد. مباحث، با دعوت سخنران هاي پلنري از زنان حاضر در فروم – فمينيست هاي کهنه کار جنبش زنان شرکت کننده در چهارمين کنفرانس جهاني زنان در پکن 1995 چين و فمينيست هاي جديد شرکت کننده در فروم هاي منطقه اي نظير اين فروم - شروع شد تا وقتي که بر جهان پيرامون خود و اتفاقاتي که همه جنبه هاي زندگي روزانه مارا تحت تاثير قرار مي دهد دقيق مي شويم بر خود نيز نگاهي اندازيم و دقيق شويم. اين خطابه در طي پلنري اول با نام" جنبش هاي بين المللي زنان: چالش ها و سياست هاي آينده در دوره جنگ و جهاني شدن" که با نطق اصلي کلاير اسلاتر از فيجي، هيساکو موتومايا از ژاپن، نانديتا شاه از هند، جين فرانسس ليو از فيليپين و رابي کني از گينه نو همراه بود، ارائه گرديد.
اسلاتر، اصلي ترين مانعي را که جنبش زنان اخيرا تجربه کرده ، يعني فساد تدريجي و پر ستيز حقوق باروري و جنسي با اجراي "قانون منع مباحثه و مناظره جهاني" (Global Gag Rule) توسط رئيس جمهور امريکا جورج دبليو بوش ، معرفي نمود . اين قانون منع مباحثه ، مربوط به بازگيري حمايت هاي مالي حکومت امريکا از کمک به آژانس هايي است که خدمات مباحثه اي (controversial) مانند توزيع وسايل جلوگيري از حاملگي چون کاندوم و مشاوره به زناني که متحمل سقط جنين شده اند، ارائه مي کنند.
موتاياما اين نظر را تاييد کرد، وي کشور خود ژاپن را به عنوان نمونه نام برد که چگونه رژيم هاي ضد زن قديمي به روي کار آمدند وخيلي ظريف در تضييع حقوق زنان نه فقط در زمينه حقوق باروري و جنسي بلکه به طور عام ، کمک و مشارکت کردند. او همچنين درباره آموزش فمينيسم و چگونگي تاثير آموزگاران بوسيله ترويج بر پديدار شدن نسل فمينيست ها بحث نمود .
شاه در ميان بحث فمينيسم، رژيم هاي ضد زن و فرسايش و تحليل حقوق زنان، به عنوان انتقاد به حاضرين در فروم گفت که جنبش زنان نياز به يک تغيير بنيادي دارد. او بيان داشت که شايد زنان در جنبش متمايل به تمرکز بر روي ترويجات کوچک خودشان باشنددر حالي که آنها فراموش کرده اند به يک حرکت بزرگ، نگاهي اندازند. همچنين آنان درباره مطرح کردن موضوعات جنبش هاي عدالت اجتماعي ديگر و جنبش هاي اخير نظير ضد جهاني شدن و ضد جنگ غفلت ورزيده اند. او زنان را به " داشتن تعهد نسبت به مسائل يکديگر و رفتن به آن سوي هويت هاي چندگانه خود" براي همگراشدن زنان در کسب يک چشم انداز مشترک نه فقط درگير شدن با دوگرايي ها، تشويق نمود. اين بحث مورد تاييد کني ، نماينده شبکه جوانان آسياي آزاد(NAPY) هم بود با اين فرض که انواع هنجارها بايد در جنبش زنان مورد ارزيابي قرار گيرند. او خودش را به عنوان مثالي از " بخش مورد غفلت قرارگرفته" در جامعه اي دانست که هويتش ترکيبي از پيچيدگي هايي شامل زن بودن ، متعلق به بخش جوان بودن و لزبين بودن است. همچنين او پرسيد که به چه دليلي مسائل زنان لزبين، زياد مورد توجه قرار نمي گيرد و با وجود اين مسئله آيا جنبش زنان مي تواند منتسب به همه باشد در صورتيکه که بخشي از زنان، در فضاهايي چون اين فروم، غايبند.
اين تذکر باعث شد که لزبين هاي حاضر در فروم در پاسخي به اين چالش ها يک انجمن لزبين در بعد ازظهر همان روز برپا کنند که در آن در حدود 15 فرد از 6 کشور مربوطه در مورد اينکه چه استراتژيهايي بايد در اين گونه فضاها اتخاذ کنند، به بحث نشستند.
پلنري دوم بنام "حقوق زنان، دموکراسي و چالش براي توسعه پايدار" در پي سوالات برآمده از پلنري اول ادامه يافت. سخنراني اصلي از جانب کمالا کندراکيرانا از اندونزي، و سخنراني هاي کوتاه توسط هوانگ شو از چين ، گولنورا مکمادوا از ازبکستان، تيتي سومبنگ از اندونزي و هيان بک از کره جنوبي انجام شد.
بيشتر چالش ها در کارگاه هاي بعدازظهر صورت گرفت. به خصوص در بخشهاي ترکيبي از " انسداد جاده به سوي جهاني ديگر: استراتژيهاي فمينيست" برگزار شده توسط شرکت گاه از پاکستان و "زنان، گردهمايي اجتماعي جهاني" (WSF)و "کاوش براي جايگزين هايي براي جهاني شدن نئوليبرالي" برگزار شده توسط "شبکه آسيايي تجارت و جنسيت بين المللي"(IGTN-Asia) ، شبکه WSF ژاپن، شبکه گروه بين المللي جنوب (ISGN) . در اين کارگاه ها، بازگشت به جهاني شدن، بنياد گرايي جديد، افراط گرايي و حتي ميليتاريسم به عنوان مواردي از سد راه حرکت به سوي جهاني ديگر ذکر گرديده اند.

روز چهارم فروم سازمان هاي غير دولتي آسياي آزاد پکن+10:

آخرين روز از فروم توسط زنان منطقه با مهارت هاي جديد، تعهدات نوين و اميدهاي تازه اي که به خانه آورده اند، در 3 ژولاي 2004 (13 تير 1383) به پايان رسيد. صبح آن روز، کارگاه هاي مهارت هاي آموزشي با تمرکز بر CEDAWو ICT برگزار گرديد.
مباحثِ سه روز قبل، در طي جلساتي درباره مسائل بخصوصي مانند تحليل نماهاي مونث HIV/AIDS در آسياي آزاد و تحليلي بر قدرت در حکومت و سياست، ادامه يافت. استراتژيهاي فمينيستي جايگزين، که در ابتدا در کارگاهي مورد بحث قرار گرفته بود در يک جلسه مشترک درباره استراتژيهاي فمينيستي در مکانهاي پايدار ادامه يافت.
بعداز ظهر صرف بحث و اصلاح بيانيه رسمي فروم شد که زنانِ بخش هاي مختلف مانند زنان بومي و بخش جوانان، نظرات و پيشنهاداتشان را وارد کردند. اين بخش يکي از جذاب ترين قسمت هاي فروم بود زيرا مشارکت پاياپاي و زنده همه را مي طلبيد. و تغييراتي که به عنوان پيشنهاد ارائه مي گرديد همزمان در بيانيه اعمال مي شد و بعد از آن نظر جمع براي مناسب بودن يا نبودن آن تغيير پرسيده مي شد. به اين ترتيب بيانيه پاراگراف به پاراگراف پيش رفت تا به اتمام رسيد.

تذکرات پاياني توسط کيکو اوکايدو ، نايب رئيس اجرايي کميسيون اجتماعي و اقتصادي سازمان ملل براي آسيا و پسفيک(UNESCAP) ارائه گرديد. او گفت که بايد ارتباطات بيشتري در بين سازمان هاي غير دولتي زنان، حکومت ها، و بدنه هاي سازمان ملل چون UNESCAP که به گفته او سنت طولاني در همدستي با NGO ها دارند، ايجاد شود
اوکايدو سپس توضيح داد که هم اکنون زنان در وضعيت پيچيده اي زندگي مي کنند و با چالشهاي بيشتري مواجه هستند بنابراين ما بايد را حل هاي سودمندي با همديگر پيدا کنيم.
در پايان جشن خداحافظي زيبايي برگزار شد که در ابتدا يک خواننده تايلندي آواز بسياز زيبايي را خواند. سپس عنوان شد تا اسامي زنان فعال و موثري که در ده سال گذشته مرده اند بر روي کاغذهايي نوشته و بر ديوار نصب شود. حاضرين گلهايي را به يادبود آنها در پاي نوشته ها گذاشتند. سپس هر کشوري رقص و آواز محلي خود را اجرا نمود.

فستيوال فيلم هاي کوتاه در فروم سازمان هاي غير دولتي آسياي آزاد پکن+10:

منيژه حکمت در پي نمايش فيلم خود گفت که اين فيلم در يک فضاي واقعي در زندان قصر در ايران با بازيگران حرفه اي و آماتور ساخته شده و اميد است تا درسي باشد براي ديکتاتورها تا از ديکتاتورهاي قبلي بياموزند که دوران کوتاهي دارند. وي گفت سعي دارد در تمام حيطه هاي اجتماعي از اين ابزار استفاده کند. وي ادامه داد که سه فيلم اخيرا درباره NGO ها و مشارکت مدني در تمام ايران ساخته است. وي گفت که NGO به شکل مدرن بعد از ورود خاتمي به صحنه سياسي، وارد ايران شد. به اعتقاد وي اکثر سازمان هاي غير دولتي کنوني به ظاهر غير دولتي و در واقع دولتي اند. بنابراين از NGO هاي بين المللي کمک خواست تا به جداسازي اين دو، در ايران کمک نمايند تا به جامعه مدني نزديک شويم.
فستيوال فيلم هاي کوتاه تا 2 ژولاي در هتل وينگتاي بانکوک ادامه داشت.
فستيوال فيلم هاي کوتاه هر روز در دو طبق هتل وينگتاي بانکوک از ساعت 7 تا 10 (هر طبقه 3 فيلم) به مدت 3 روز از 30 ژوئن تا 2 ژولاي برگزار گرديد.
فستيوال جمعيت زيادي از زناني را که علاقمندند تا مسائلشان توسط ابزار سمعي و بصري مانند فيلم ويدئويي مطرح و برجسته شود را در برگرفت. فيلم ها از کشورهاي مختلفي شامل کره، ژاپن، چين، تايوان، سري لانکا، نپال، فيليپين، هند، بنگلادش، ايران، تاجيکستان، پاکستان و قرقيزستان نمايش داده شد. فيلم ها در سه نوع کوتاه آزمايشي، داستاني و مستند بودند.
اين فستويال در دانشگاه مهيدال با يک فيلم بلند از منيژه حکمت با نام زندان زنان افتتاح شد. منيژه حکمت در پي نمايش فيلم خود گفت که اين فيلم در يک فضاي واقعي در زندان قصر در ايران با بازيگران حرفه اي و آماتور ساخته شده و اميد است تا درسي باشد براي ديکتاتورها تا از ديکتاتورهاي قبلي بياموزند که دوران کوتاهي دارند. وي گفت سعي دارد در تمام حيطه هاي اجتماعي از اين ابزار استفاده کند. وي ادامه داد که سه فيلم اخيرا درباره NGO ها و مشارکت مدني در تمام ايران ساخته است. وي گفت که NGO به شکل مدرن بعد از ورود خاتمي به صحنه سياسي، وارد ايران شد. به اعتقاد وي اکثر سازمان هاي غير دولتي کنوني به ظاهر غير دولتي و در واقع دولتي اند. بنابراين از NGO هاي بين المللي کمک خواست تا به جداسازي اين دو، در ايران کمک نمايند تا به جامعه مدني نزديک شويم. او در ارتباط با فيلمش بيان داشت که صحنه هايي از آن قبلا در کشورش سانسور شده ولي اکنون نسخه بدون سانسور آن به نمايش در خواهد آمد. فيلم دومي که نمايش داده شد از بنگلادش با نام زماني که ما در خيابان ها قدم مي زنيم ساخته اتحاد جهاني دربرار قاچاق زنان بود. زنان مورد بحث در اين فيلم در طي افتتاح فستيوال حضور داشتند و درباره توليدات ديگري که مربوط به اين فيلم بود صحبت نمودند. سپس فستيوال شبها تا2 ژولاي در هتل وينگتاي ادامه يافت.
يکي از فيلم هايي که به نمايش در آمد " دختران نامعلوم" ساخته پارميتا وهرا از هند بود. مدت فيلم 94 دقيقه بود. اين فيلم با ديدگاهي بسيار جذاب و پست مدرن جنبش هاي زنان را بررسي مي کرد و اينکه چگونه دختران جوان، با و يا بدون برچسب زدن هيچ ايسمي به خود (فمينيسم يا لزبينيسم)، به تمام اين جنبش هاي مختلف توجه داشته اند. فيلم جالب ديگري که به نمايش درآمد "Say, I do " (نويسنده و کارگردان: آرلن امي) فيلم مستندي از کانادا- فيليپين بود که داستاني از پديده عروس پستي بود. اين فيلم زنان فيليپيني را که به دنبال شوهري خارجي اند تا منجي آنان از فقر باشد، به نمايش در آورده بود.
برخي از فيلم سازان در طي نمايش فيلم حضور داشتند. آنها شانس اين را داشتند که کار خود را معرفي و در گردهمايي کوچکي به سوالهاي مخاطبين پاسخ گويند. براي نمونه، آنوما راياکارونا درباره فيلم هايش با عنوان " باز هم پنج ديگر ... و خارج از سايه ها" صحبت نمود. هر دو فيلم مبتني بر تجاوز جنسيتي که بر زنان اعمال مي شود بود. لوي لي استراليايي – چيني نِز به سوالا مربوط به شکنجه هاي چيني پيروان فالون گانگ ، موضوع مستندي با نام " سه زن " ، پاسخ گفت. و همچنين يکي از زنان مطرح شده در اين مستند نيز درباره تجربه هايش سخن گفت.

برای ديدن مطالب بيشتر درباره اين فروم به سايت http://ap-ngo-forum.isiswomen.org مراجعه فرماييد.
هستيا